سرت را که بالا بگیری یک آسمان پر از امید آن بالاست!

دلتنگی
خوشة انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی
سربسته بماند
مستت می‌کند اندوه
شمس لنگرودی 

گاهی دلم میگیرد. نه از تنگی دنیا، نه از پوچی زندگی و نه از دنیائی که به آن تنهائی می گویند. 

دلم می گیرد از سردی، از فاصله ها،‌از بغض ها و از دور بودن آدمها از هم. 

به ستاره ای در آسمان نگاه می کنم و احساس می کنم  با هر چشمکش کسی دارد از آنجا به من لبخند می زند و  گرم می شوم.  

روی زمین چیزی به اسم جاذبه،‌آدمها را گرفته است. جذب شده اند به این دنیائی که یک مشت خاک است. اما آسمان حرف دیگری برای گفتن دارد. آسمان وسیع است مثل دل خوبها و بلند است و غیر قابل دسترسی مثل تمام خوبها. 

آسمان پر است از ستاره و هر ستاره را که نگاه می کنی انگار یکی دارد از توی آن  به تو لبخند می زند. اما روی زمین دور لبها مین گذاری شده است و آدمهایش وحشت دارند از لبخند زدن! 

این را که دیگر شاعر می گوید!‌ و شاعر ترس دارد از انفجار این مین ها و من قبل از این به دنبال پاسخ این سوالم بودم که چرا آدمها این روزها اینقدر کم لبخند می زنند؟!  

صحبت از گنجشکیست که آنقدر روی سیم برق نشسته که طفلک دیگر از شاخه ی درخت می ترسد و صحبت از زنبورهائی هستند که بر روی گلهای سمی می نشینند و ما کاممان شیرین می شود از شهدشان.    

اما من لبخند می زنم به همه ی آدمهای دور وبرم، حتی اگر از تمام فاصله ها قلبم فشرده باشد.  

حتی اگر مینهای اطراف لبهایم منفجر شوند!

بگذار بگذرد... شاید که  ما بندگان مقرب درگاه الهی هستیم!  شاید باید آنقدر رنج بکشیم که جزو متعالی ترین روحهای تاریخ بشریت گردیم!  

نگاه می کنم به ستاره ... دارد چشمک می زند!

---

پ ن : مدتیست در اتوبانها یک تابلو تبلیغاتی به چشم می خورد که بر روی آن نوشته شده است:  پشت هر لبخند زیبا یک مسواک خوب میباشد!

نتیجه گیری نهائی : اشکال از مسواک است. اورال بی هم اورال بی های قدیم! 

پ ن : قول می دهم پست بعدی از دلتنگی نباشد ... قول می دهم!