موسیقی بهشتی اما ویرانگر

نمی دانم برایت دعا کنم که عاشق شوی یا نه!   

عشق چندین دریچه دارد که هر کدام دنیائی را می گشاید برتو! 

دریچه ای دارد که وقتی باز می شود با حجمی از نور مواجه می شوی به طوریکه  در تصورت نمی گنجد. با این چشمهای زمینی نمی توانی به آن بنگری ،در توانش نیست. اما چون قلبت بزرگ است با نگاه قلبت می توانی حجم نورانیش را تماشا کنی!

دریچه ای دارد که وقتی گشوده می شود با هجوم بی قراری ها روبرو خواهی شد. وقتی به تو رسید دیگر یک لحظه هم آرام نخواهی بود. بر زمین و زمان بند نخواهی شد. نمی دانی دردت از چیست!‌ از کجاست ... درمانش چیست! 

در عشقت آنقدر باید سرزنش شوی، و آنقدر باید به قضاوت این و آن بنشینی که این ها شاید خودش تطهیرت کند. 

عشق یک دنیا تنهائی برایت به ارمغان می آورد. تنهائی هائی که گاهی خیلی دوستش داری، گاهی هم به دنبال چاهی می گردی که با تمام وجودت در آن فریاد کشی.

عشق با یک بهانه ی زمینی، با یک موجودی انسانی در تو  رخنه می کند گرمت می کند آنقدر داغ می شوی که بتوانی تا ذره ی آخر بسوزی و خاکستر شوی و آن چه که از این خاکستر باقی می ماند هویت واقعی توست بعد از تمام هر آنچه رخ داد! 

اگر بتوانی این خاکستر را به باد ندهی و ویرانش نکنی تا آخرین نفس مدعی خواهی بود که عاشقی ولی اگر رنجهایش طاقتت را به ویرانی کشد، هر قسمتی از تو به همراه باد به گوشه ای پرتاب خواهد شد و آنچه بوده عشق نبوده!   

می توانی هر روز ... هر روز و هر بار بی نهایت اشک بریزی، در خلوتت زار بزنی، گاهی حتی به مرگ برسی اما دوباره باید بلند شوی و لبخند بزنی و ادامه بدهی.

نهایت عشق هجران ست و فراق، اگر چیزی غیر از این باشد بعید می دانم عشق بوده باشد!  

زیرا که همین فراق است که تو را خاکستر خواهد کرد. در وصال که سوختنی نیست.  

اما ای کاش عاشق شوی ...