در سرزمین کوتاه قدان معیارهای سنجش همیشه بر مدار صفر سفر کرده‌اند

من اناری را، می کنم دانه، به دل می گویم :

خوب بود این مردم، دانه های دلشان پیدا بود.

می پرد در چشمم آب انار، اشک می ریزم...

این را من نمی گویم سهراب می گوید. من می گویم چه خوب است که گاهی این مردم دانه های دلشان پیدا نیست. بگذار دلت خوش باشد به همان لبخند ظاهری و یا آن دلم برایت تنگ شده بود سطحی و آن رفاقتهای بی ریشه!

وقتی دانه های دلشان آشکار می شود درمی یابی که گاهی به یک دیوار ترک خورده تکیه کرده بودی و بعد آن دیوار چطور بر سرت آوار می شود!

که چقدر بعضی از این آدمها تو را با منطق و معیارهای خط کشیده شده ی خودشان  می سنجند و چقدر راحت تو را برای دیگران قضاوت می کنند. همان آدمها، همان آدمها با همان لبخندها! 

همان آدمهائی که وقتی گرفتار می شوند خودت را به آب و آتش می زنی تا کاری برایشان انجام دهی. 

همان آدمهائی که وقتی غمگینند تا صبح ستاره های دلت را می شماری تا شاید بالاخره بی قراری هایت آرام شود و عاقبت به دنیای فراموشی راه پیدا کنی.  همان آدمهائی که چهار تا کتاب که می خوانند خود را علامه دهر می دانند و حرفشان می شود وحی منزل!    و تو باید کتاب مقدس افکار و عقایدشان را بخوانی و ببوسی و بگذاری بالای سرت که همیشه در دسترست باشد برای نیایش بعدی! 

و به هیچ چیز دیگر هم رو نیاوری ... آنوقت عزیز دلشان خواهی بود! 

همان آدمهائی که وقتی آدمهای خوبی دور و برت می بینند زیر پایت را آنچنان خالی می کنند که با سر بخوری زمین! 

همان آدمهائی که همیشه می گویند تا آخرش هستیم ولی اگر روزی به آخرت  رسیده باشی ناگهان گم می شوند.

همان آدمهائی که حکم می کنند همین باش که من می گویم و اگر غیر از این باشی ...

تلخ شده ام!  می دانم. 

اما در این تلخی دلم را خوش می کنم به آن آدمهای دیگر، همانهائی که دلشان مثل دانه های انار وقتی پیدا می شود می خواهی در دلشان باشی برای همیشه. همان هائی که وقتی غمگینی ، غم را در چهره شان آشکارا می بینی و می بینی چطور با شادیت شادند و با غمت اندوهگین!

و وقتی رفاقت شان را ثابت می کنند، یک کلمه می گوئی: ممنون!   اما خودت می دانی که برای بزرگی روح آنها این کلمه چقدر کم است.

هر کسی که مرا می رنجاند برایش دعا می کنم. برای خودم هم ...  این بهتر از هر کینه و کدورتیست! 

و هر اتفاقی، هر تصادفی، هر آشنائی و هر خداحافظی را پیامی میدانم از طرف پروردگار و از او می خواهم: خداوندا مرا از این آزمون، بی خطر بگذران بدون درجا زدن، بدون تک ماده ... اگر نمره ام صد نشود به هفتادش هم راضیم!