کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی ۱۰ تا دوست داشتیم

 یادم می آید بچه که بودم هیچ معادله ی لاینحلی وجود نداشت. سوالها ساده و پاسخهایش به سادگی خودش بود. آن روزها حیاطی بود و حوضی بود و وسط آن فواره ای. شبها که می خوابیدیم ستاره ها نزدیکتر بودند و آنقدر با آنها حرف می زدیم تا خوابمان می برد. نمی دانم چرا همیشه همان بزرگترین ستاره که نزدیک به ماه بود ستاره ی همه ما بود! و گاهی بر سر مالکیت این ستاره چقدر دعوا می کردیم. یک عروسک بود که سوگلی تمام عروسکهایم بود، آنقدر موهایش را برس کشیده بودم که دیگر موئی برایش باقی نمانده بود اما باز هم سوگلی عروسکهایم بود. و هر جائی که می رفتم باید به دنبال خود می کشیدمش.  هر عروسکی می خریدند که دست از سر این عروسک کچل بردارم باز هم عزیزترین بود برای من. مدرسه که می رفتیم با این روزها خیلی فرق داشت. حتما باید روبان قرمز به موهای خود بزنیم و ارمکی می پوشیدیم که شامل یک پیراهن با دامنی کوتاه بود و جورابهای سفیدی که همیشه از تمیزی می درخشیدند. وقتی برمیگشتیم به خانه همیشه بوی تراشه های مداد می دادیم. ورزشهای اجباری صبحگاهی خنده دار ترین ورزشهائیست که به یاد دارم. خواب آلود و وارفته ... 

بازیهای گرگم به هوا و الا کلنگ و گاهی دایره می زدیم و هر بار یک نفر وسط دایره می نشست و بقیه می خواندند: یک دختری اینجا نشسته گریه می کنه زاری می کنه .......  

برای بدست آوردن هر چیزی اشک بهترین وسیله بود و چقدر وارد بودیم به گریه های نمایشی! 

اما به همان نسبت هم  راحت گول می خوردیم. چقدر راحت می توانستند به بهانه ای آراممان کنند. وقتی بازی می کردیم معمولا در بازی سرهایمان زیاد به همدیگر می خورد و برای اینکه  از شدت درد گریه نکنیم، بزرگترها در آن لحظه به ما می گفتند زود باشید زود باشید تف کنید وگرنه شاخ در می یارین الان. و ما از ترس اینکه الان بر اثر خوردن سرهایمان به هم شاخ درنیاریم فورا تف می کردیم و دیگر گریه کردن فراموشمان میشد و یا زمین که می خوردیم و دست و پایمان درد می گرفت می گفتند ای وای چرا نمکها رو ریختی؟ حالا کی می خواد نمک ها رو جمع کنه؟ و ما تا می آمدیم به دنبال نمکهای ریخته شده بگردیم دردهای خود را فراموش کرده بودیم.  

و باز کوچکتر که بودیم چقدر همه آدمها و همه موجودات را بی بهانه دوست داشتیم و چقدر زیاد دوست داشتیم .... همه را همیشه ده تا دوست داشتیم ... چون تا ده فقط بلد بودیم بشماریم و فکر میکردیم ده یعنی آخر همه ی اندازه ها!‌ و بعد از ده دیگه اصلا وجود ندارد.

جالب بود که وقتی کودک بودیم آرزویمان بزرگ شدن بود و حالا که بزرگ شده یم  حسرت کودکی خود را می کشیم. به یاد می آورم همیشه کفشهای پاشنه بلند مامان را می پوشیدم و رژ لب قرمز مامان رو می زدم و می شدم یک لیدی به تمام معنا!   

اما حالا دیگر نمی دانم چرا هر چقدر هم تف کنیم باز هم شاخ در می آوریم و هر چقدر به دنبال نمکهای ریخته شده بگردیم باز هم دردهایمان فراموش نمی شوند.  

الان دوست داشتنهایمان اندازه دارد یکی رو دو تا دوست داریم، یکی را هزار تا ... گاهی وقتها یکی رو اصلا دوست نداریم!  

دیگه هیچ عروسکی مونس تنهائی هامون نیست!‌ و هر چقدر هم کفش پاشنه بلند بپوشیم دیگه اون حس کودکی برنمی گرده... دیگه وقتی گریه می کنیم دایره ای دور خود نمی بینیم اصلا ترجیح میدهیم نبینیم و کسی اشکهامون را نبینه!  دیگه اشکهامون نمایشی نیست .... اشکهامون واقعیه واقعیند!

بچه که بودیم، بچه بودیم 

بزرگ که شدیم، بزرگ که نشدیم هیج! دیگه همون بچه هم نیستیم!