تا نیمه چرا ای دوست ؟‌ لاجرعه مرا سرکش!

آن یار نکوی من بگرفت گلوی من  

گفتا که چه می خواهی؟  

گفتم که همین خواهم  

از دوست داشتن نوشتم و پاک کردم ... باز نوشتم و پاک کردم. از دلتنگی هم نوشتم و پاک کردم. نیازی نیست اینجا خیلی به نوشتن های زیاد...  آن کس که همین دو سه جمله را می خواند خودش تا ته آن را از بر است.    

گاهی دلتنگی ها یعنی ویرانی. یعنی دلت می خواهد همه ی وجودت یک مشت شود و بزنی بر دهان این زندگی.   قصه اش طولانیست ... کوتاهش کنم بهتر است!‌   

اما تصور کنیم نه کسی را دوست داشته باشیم، نه رنجی داشته باشیم و نه دلتنگی!‌ زندگی چه معنائی خواهد داشت؟  زندگی گیاهی هم حتی اینقدر پست نخواهد بود. 

تا ته ته دوست داشتنها باید رفت، حتی اگر قرار باشد بشکنیم زیر بار آن.  

این یعنی انسان بودن.   

جنگل همه ی شب سوخت در صاعقه ی پاییز 
از آتش دامن گیر ای سبز جوان بر خیز!

برگ است که می بارد! چشم تو نبیند کاش
این منظره را هرگز در عالم رویا نیز

هیهات... نمی دانم این شعله که بر من زد
از آتش «تائیس» است یا بارقه ی «چنگیز»! 

خاکستر من دیگر ققنوس نخواهد زاد؟ 

و آن هلهله پایان یافت این گونه ملال انگیز! 

تا نیمه چرا ای دوست! لاجرعه مرا سرکش 

من فلسفه ای دارم یا خالی و یا لبریز

مگذار به طوفانم چون دانه به خاکم بخش
شاید که بهاری باز صور تو دمد برخیز