باران

صدای باران می آید ، 
بال بگشا ، 
هوا هوای پرواز است.
کاش در قفس باز باشد ،
تا اوج آسمان یک نفس راه است. 

چه روزهای بارانی زیبائی داشتیم هفته ی گذشته. باران با لطافت طبعش، آراممان می کند، عمیقمان می کند. گاهی جسور می شوم و قید همه چیز را می زنم و فارغ از نگرانی خیس شدن لباسها و احتمال سرماخوردگی می روم زیر باران و احساس می کنم رها شده ام از همه ی بندهائی که مرا بسته است به خود، یا به زندگی.  وقتی اشکهای شوقم یا اشکهای دلتنگیم با قطرات باران پیوند می خورند از نگاه کنجکاو رهگذران در امانم! ... می بارم ... می بارم ... با خیال راحت! 

باران، قصیده واری غمناک 

آغاز کرده بود 

می خواند و باز می خواند  

بغض هزار ساله دردش را  

انگار می گشود. 

اندوه زاست زاری خاموش  

ناگفتنی ست اینهمه غم 

ناشنیدنی ست  

پرسیدم این نوای حزین درعزای کیست؟  

گفتند اگر تو نیز از اوج بنگری، خواهی هزار بار ازو تلخ تر گریست!  

هوای اینجا عجیب بارانیست ... می بینید؟ 

 

مرا زیر چشمهایت بگیر می خواهم قطره قطره تو را گریه کنم!  

اگر قسمت نظرات این پست باز نمی شود لطفادر نظرات پست قبلی نظرات خود را ارسال نمائید. با اکسپلورر بدون مشکل باز خواهد شد.