من از چشمانم آموختم رسم محبت را !‌

  

لباسشوئی برای آن خانمی که شوهرش بیمار بود خریده شد.  نمی توانم احساسم را هنگام شنیدن صدایش در آنسوی خط تلفن برایتان بگویم ... در کلمات نمی گنجند. به من بگوئید خوشحالی عمیق یک انسان چند میلیارد تومان می ارزد ؟ 

«هنگامی که از مال خود چیزی می دهید، چندان چیزی نمی دهید. اگر از جان خود چیزی بدهید، آنگاه به راستی می دهید. 

زیرا که مال مگر چیست به جز انچه از برای فردای مبادا نگاه میدارید؟

و مگر فردا را چه ارمغانی است از برای سگ دور اندیشی که استخوان را در زیر ریگ بی نشان بیابان دفن می کند و خود به دنبال قافله ی زائران شهر مقدس می رود؟

ومگر ترس از نیاز همان نیاز نیست؟

آیا ترس از تشنگی هنگامی که چاه پر از آب است، چیزی جز تشنگی سیراب ناشدنی ست؟

هستندکسانی که از بسیاری که دارند اندکی می دهند آن هم برای نام، و این خواهش پنهان بخشش آنها را آلوده می کند. و هستند کسانی که اندکی دارند و همه را می دهند.

این کسان به زندگی و برکت زندگی باور دارند و دست شان هرگز تهی نمی شود.  هستند کسانی که با شادی می دهند و پاداش آنها همین شادیست. 

و هستند کسانی که با درد می دهند، و آن درد تعمید آنهاست.

و هستند کسانی که می دهند و از دهش دردی نمی کشند، حتی شادی هم نمی خواهند و نظری هم به ثواب ندارند.

اینها چنان می دهند که در آن دره ی دوردست بته ی مورد عطر خود را در فضا می پراکند.

با دست این کسان است که خداوند سخن می گوید، و از پس چشم این کسان است که او به زمین لبخند می زند. 

دهش در برابر خواهش نیکوست، اما دهش بی خواهش و از روی دانش نیکوتر است. 

و برای گشاده دستان شادی جست و جوی کسی که بستاند از شادی دهش بیشتر است. 

و آیا چیزی هست که بتوانی دادنش را دریغ کنی؟

هر آنچه داری روزی داده خواهد شد. پس هم امروز بده، تا فصل دهش از آن تو باشد، نه از آن میراث خوارانت.

تو بارها می گوئی «خواهم داد، اما به آن که سزاوار باشد» 

درختان باغ تو چنین نمی گویند و گله های چراگاه تو نیز هم.

اینها می دهند تا زندگی کنند، زیرا ندادن همان است و مردن همان.

بی گمان آن کسی  که سزاوار دریافت روزها و شبهای خوب باشد سزاوار دریافت دهش تو نیز هست. و آن کسی که سزاوار نوشیدن از دریای زندگی بوده است، سزاوار است که جام خود را از جوی باریک تو پر کند.

و کدام سزائی است بزرگتر از آن سزائی که در شهامت و اطمینان گرفتن یا نه در بخشش گرفتن هست؟ 

مگر تو کیستی که مردمان باید گریبان خود را باز و غرور خود را بی پرده کنند تا تو ارزش آنها را برهنه و غرورشان را بی شرم ببینی؟

نخست کاری کن که خود سزاوار دادن و دارای دست دهش باشی. زیرا که به راستی زندگی ست که به زندگی می دهد و تو که خود را دهنده می پنداری شاهدی بیش نیستی.

و شما ای گیرندگان و ای شما که همه گیرنده اید منت مکشید، مبادا باری بر گردن  خود و برگردن دهنده بگذارید. 

همراه دهنده بر بالهای دهش او پرواز کنید، زیرا که نگران دین خود شدن نیست مگر شک کردن در گشاده دستی دهنده، که او را از زمین دریا دل مادر است و خدای بزرگ پدر.»  

جبران خلیل جبران