همین که می دانم تو شلوغی این دنیا تو هستی خوشحالم

دلتنگی هایم را با کدام قایق خیالی روانه ی دل دریائیت کنم تا بدانی دلتنگم ... ای دوست ؟  

چند روزی در سفر بودم. سفر یعنی کنده شدن از خیلی چیزها، یعنی رهائی. یعنی آدمهای تازه و مکانهای تازه.   

نمی دانم خاصیت سفرم چگونه بود که هر روز با دردی جدید آشنا می شدم، برایم غریبه نبودند همه داستانهای تکراری! ولی هر بار که می شنوم برایم تازه تر می شود و تلخیش دائما چهره ام را در هم می کند و اشکهای آماده ام را جاری!  

خانمی را دیدم،نسبت به یکی دو سال پیش شاید به اندازه ی صد سال پیر شده بود. دختر جوانی دارد که پنج سال پیش در اثر تصادف به یک تکه گوشت تبدیل شده با یک زندگی گیاهی. نه درست و حسابی می ماند ، نه می رود . درد را در چهره ی در هم شکسته ی این مادر دیدم . دختر جوانش به چوب خشکی تبدیل شده که فقط نگاه می کند و گاهی فریاد می زند رنج بی انتهای این  دختر جوان به یک طرف،  تنگناهای مالی نیز نفسشان را گرفته است.... چه کار می شود کرد؟ من اگر بتوانم سنگ ریزه ای از این کوه عظیم از دوششان بردارم دردی از آنها دوا می شود؟؟! 

 خانم دیگری در مسیرم قرار گرفت شوهرش به شدت بیمار است بیمار اعصاب و روان... نمی دانم دلیلش را اما شنیده ام جانباز بوده است و این هم از یادگارهای جنگ است... تحت فشار مالی شدید. دردش خیلی بزرگ نیست!!! به اندازه ی یک لباسشوئی است!‌ که وقتی شوهرش کنترل ادرار خود را از دست می دهد مجبور نباشد همه چیز را با دستهای نحیف و زحمت کشیده اش بشوید!‌  

و حالا دغدغه ی من شده است یک لباسشوئی! 

 مسیر فرودگاه تا منزل همسفر راننده ی خانمی بودم که شیرزنی بود. با هیکلی درشت و پر از انرژی وقتی از او سوال کردم کار کردن از شب تا صبح توی خیابانهای تهران آیا دشوار نیست؟ 

قصه ی زندگیش را برایم خواند... به همان تلخی قصه های قبلی !‌ شوهرش در اثر تصادف تبدیل به تکه ای گوشت گردیده بود و بعد از چهار سال از دنیا رفته بود . تمام هست و نیستش را در این چهار سال خرج همسرش کرده بود به امید برگشتن اما دیگر نه همسری برایش مانده بود و نه آسایشی.  داستانش اگر به اندازه ی مسیر فرودگاه تا خانه ی من بود اما دردش به عظمت دنیا... . 

رفتم که رها شوم ... اما دربندتر برگشتم.  

به خانم راننده گفتم زندگی ... خوشبختی .... خوشحالی همه چیز به موئی بسته است ... شادی ها،‌رنجها، عشقها، محبتها و ... تمام اینها می گذرد. می آئیم و می رویم و فقط اثری، یادی، خاطری از ما می ماند و بس. خیلی حرفهائی دیگری هم با هم گفتیم و شنیدیم. اما نگفتم که قلبم درد می کند ... روحم خسته است. نگفتم که دلم می خواهد خیلی کارها برایت انجام دهم اما نمی شود ... نمی توانم!‌ 

نگفتم که چقدر با تو احساس همدردی می کنم اگر چه هیچوقت در شرایطت نبوده ام ... 

از این تلخ نویسیم از تمام دوستان خوب و عزیزم عذر خواهی می کنم . اما اگر اینجا ننویسم، کجا بنویسم؟  

---

 پ ن : در این چند روز دسترسی به اینترنت نداشتم به کافی شاپی رفتم ای دی اس ال ش از مخابرات قطع شده بود. کامپیوتر جائی که مهمان بودم مشکل داشت. به فرودگاه که رسیدم و متوجه شدم ای دی اس ال دارد از خودم دلخور بودم که چرا لپ تاپم را همراه خودم در این سفر نبرده بودم.... دلم برای تمام دوستان وبلاگیم تنگ شده بود و به تک تک  دوستانم فکر می کردم.  

...