آبی - خاکستری - سیاه

بی تو من چیستم ؟ ابر اندوه 

بی تو سرگردانتر از پژواکم  

در کوه 

گردبادم در دشت ، برگ پائیزم ، در پنجه باد 

بی تو سرگردانتر ، از نسیم سحرم 

از نسیم سحر سرگردان  

بی سر و بی سامان  

بی تو اشکم ...دردم ... آهم  

آشیان برده ز یاد 

مرغ درمانده به شب گمراهم 

بی تو خاکستر سردم ، خاموش  

نتپد دیگر در سینه ی من ، دل با شوق ،  

نه مرا بر لب ، بانگ شادی    

بی تو دیو وحشت 

هر زمان می دردم  

بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد 

و اندراین دوره بیدادگریها هر دم  

کاستن  

کاهیدن  

کاهش جانم  

کم ... کم ... 

حمید مصدق 

چقدر طول زندگی هایمان می گذرد با غم نبودنهای «تو»... . اگر چه عرض آن هم زیاد چنگی به دل نمی زند ! دائما به دور خود می گردیم به دنبال «تو» در حالیکه می دانیم این «تو» گمشده درون خودماست .  

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد / آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد.  

و تصور کنید که در این چرخیدنها خودمان را هم قاطی چیزهای دیگر گم کنیم !‌

در جائی از نوشته های دکتر شریعتی خواندم : و خدا دریاها را از اشکهائی که در تنهائی اش ریخته بود پر کرد ! پس خدا هم می داند تنهائی چه طاقت فرساست .  

می دانم که دوست داشتن لایق دلهای بزرگ است . و رنجها سزاوار روح های بزرگ  .   

اما هر کس که دوست داشته باشد به شکل وحشتناکی تنهاست . و درکنار دنیای عظیم تنهائیمان دوست داشته می شویم اما هر کسی به شکل خود و به روش خود دوستمان دارد . گاهی این دوست داشتنها تنهائی مان را مضاعف می کند.    

« شما خوب و مهربانید ولی با همه ی خوبی و مهربانی تان سخت دل هستید و از فهم هر چیزی جز خودتان سخت بیگانه اید . بس که به آسانی از خود راضی می شوید ،پیش خود یقین می کنید که ما را می شناسید ، که ما گاه ، نه از آنکه دوستمان ندارید ، از آن که می بینیم به چه نحوی دوستمان دارید  چگونه رنج می بریم ... لحظاتی هست که ناخنهای خود را در گوشت دست فرو می کنیم تا فریاد نکشیم :‌دوستمان نداشته باشید ، دوستمان نداشته باشید ... هر چیزی ازاین دوست داشتن بهتر است . »  ژان کریستف - رومن رولان 

---

پ ن ۱ : مرا ببخشید این روزها کمی تلخم .ته هر چیزی انگار تلخیست !‌ و این حقیقتی انکار ناپذیر است . اگر جائی شادی دیدید به من هم آدرسش را بگوید . گسی این تلخی ته فنجانهایم دهانم را بدجوری مدتیست قفل کرده است .      ضمنــــا دلـــم برای خنده هــــای  شادمانه ام کمی  تنگ شده است .  

پ ن ۲ : تصویر بالا حومه شهر بانکوک تابستان ۸۷