همیشه پیش از آن که فکر کنی اتفاق می افتد !

 از هزاران راهروی تو در تو باید عبور کنی تا برسی به انتهای انتها ... 

اطاق بزرگی با شیشه های بزرگ  که گاهی پرده هائی کلفت درون آن را استتار کرده است .

ورود به داخل اطاق معمولا ممنوع میباشد و فقط میبایست از پشت شیشه داخل آن را نگاه کرد. آدمهای داخل آن از هر سن و از هر جنسی میباشند و فرو رفته در سکوتی مرموز! 

گاهی با چشمان بسته و گاهی با چشمان باز خیره به یک نقطه ای نامعلوم و بدون هیچ حرکتی .

اینجا آخر دنیاست .

دیدن آدمهای داخل اطاق شیشه ای تمام هستی ات را به درد می آورد . نمی دانی هر کدام چه احساسی دارند ، به چه فکر می کنند ... یا اصلا توانائی فکر کردن هم دارند !

دلت می خواهد هر کاری لازم است انجام دهی ، اما ... بی فایده است . 

تصور اینکه تمام امیدها و آرزوهایشان را برباد رفته می بینند قلبت را به درد می آورد .

اینجا آخر دنیاست .

امروز می روی و عاطفه را می بینی که زار می زند ... دختر جوانی که ملتمسانه مادرش را می خواهد و صدایش از پشت شیشه ها به گوشت می رسد که می گوید بذارید مامانم بیاد پیشم و می خواهی بلندترین فریادها را بر سر چیزی که به آن  سرنوشت می گویند بکشی ... و فردا که می روی دیگر عاطفه نیست !

اینجا آخر دنیاست .

بخشی در بیمارستان به نام آی سی یو ...

پسر جوانی در گوشه ای بر روی تختی افتاده که چهار سال است در کما میباشد . با بدنی دفرمه شده و چشمانی که همیشه به یک نقطه خیره مانده است. علی پسری که از خانواده اش می شنوی قبل از حادثه تصادف دانشجوی پزشکی بوده است .

اینها هر کدام قلبت را فشرده می کند ....

انسانهائی با یک دنیا آمال و آرزو که در سکوت و سکون فقط نگاهت می کنند و آنقدر از دنیای من و تو دور شده اند که  حتی اشکهایشان را هم دیگر نمی بینی ! 

انگار در آن لحظات دیگر هیچ چیز حتی ارزش اشک ریختن را هم ندارد. 

اگر  بیمارت خوش شانس تر باشد و به تو اجازه بدهند که بروی بالای سرش ، وقتی که برمی گردی از خودت یک چیز له شده و مچاله شده خواهی یافت.

حرف می زنی فقط نگاهت می کند ، خیره و گنگ ... التماسش می کنی که چیزی بگو ، حرفی بزن، فقط نگاهت می کند ... نگاهی که شاید ... گاهی ... بفهمی یه چیزهائی از آن  ! 

در آستانه ی فصلی سرد

در محفل عزای آیینه ها

و اجتماع سوگوار تجربه های پریده رنگ

و این غروب بارور شده از دانش سکوت

چگونه می شود به آن کسی که می رود این سان 

صبور 

سنگین 

سرگردان

فرمان ایست داد !

چگونه میشود به مردگفت که او زنده نیست ...

---

پ.ن : اینجا که می رسی پیش خودت میگی خوش به حال اونی که زندگی را تا تونست دزدید ! 

پ.ن : تصویر بالا باشگاه انقلاب 

بعد نوشت : اگرزمانه مجال دوباره ام می داد"نفرتم رابر یخ می نوشتم وانتظار طلوع آفتاب رامی کشیدم" مارکز