همزبانی هست تا برگویمش راز اندوه خویش را ؟

شعری از خانم غاده السمان شاعره ای از کشور سوریه آورده ام  . اگر چه می دانم همه قبلا خوانده و یا شنیده اند اما انگار هر بار خواندنش مرهمی ست بر دل زخم خورده ی زنان امروز  

اگر به خانه من آمدی برایم مداد بیاور مدادسیاه  

می خواهم روی چهره ام خط بکشم  تا به جرم زیبائی در قفس نیفتم  

یک ضربدر هم روی قلبم تا به هوس هم نیافتم 

یک مداد پاک کن بده برای محو لبها  

نمی خواهم کسی به هوای سرخیشان ، سیاهم کند ! 

یک بیلچه ، تا تمام غرایز زنانه را از ریشه درآورم  

شخم بزنم وجودم را بدون اینها راحت تر به بهشت می روم گویا ! 

یک تیغ بده ، موهایم را ازته بتراشم ، سرم هوائی بخورد  

و بدون واسطه روسری کمی بیاندیشم !
نخ و سوزن هم بده ، برای زبانم . می خواهم بدوزمش به سق 

اینگونه فریادم بی صداتر است ! 

قیچی یادت نرود  میخواهم هر روز اندیشه هایم را سانسور کنم ! 

پودر رختشوئی هم لازم دارم برای شستشوی مغزی  

مغزم را که شستم ، پهن کنم روی بند  

تا آرمانهایم را باد با خود ببرد به آنجائی که عرب نی انداخت ! 

می دانی که؟ باید واقع بین بود ! 

صدا خفه کن هم اگر گیر آوردی بگیر  می خواهم وقتی به جرم عشق و انتخاب  

برچسب فاحشه می زنندم بغضم را در گلو خفه کنم !  

یک کپی از هویتم را هم می خواهم برای وقتی که خواهران و برادران دینی به قصد ارشاد 

فحش و تحقیر تقدیمم می کنند ، به یاد بیاورم که کیستم  !

ترا به خدا اگر جائی دیدی حقی می فروختند برایم بخر تا در غذا بریزم  

ترجیح میدهم خودم قبل ازدیگران حقم را بخورم !
سر آخر اگر پولی برایت ماند برایم یک پلاکارد بخر به شکل گردنبند  

بیاویزم به گردنم و رویش با حروف درشت بنویسم : 

من یک انسانم ... من هنوز یک انسانم ... من هر روز یک انسانم ! 

سالها پیش مصاحبه گری ازدکتر علی شریعتی سوال کرد : به نظر شما چه لباسی را به زن امروز بپوشانیم ؟ شریعتی پاسخ داد : نمی خواهد لباسی بدوزید و بر تن زن امروز نمائید ، فکر زن را اصلاح کنید او خود تصمیم میگرد که چه لباسی برازنده اوست .  

اگر چه سخنان دکتر شریعتی در زمان خودش قابل احترام و قابل قبول بوده است اما امروزه گمان نمی کنم نیازی به اصلاح افکار باشد ! 

به ما می گویند چه بپوش ، چه رنگ بپوش ، چند متر بپوش ... به ما می گویند رنگ شاد ممنوع ‌ ...  خنده ممنوع !  ... حتی فکر کردن ممنوع !  

سراپایمان را با دقت ورانداز می کنند تا مبادا پوششمان با استاندارد تعیین شده شان مطابقت نداشته باشد غافل از کوله باری از درد که بر دوشمان به این طرف و آن طرف می کشانیم .  در صورتمان ... در چشمانمان خیره می شوند تا میزان آرایشمان را بسنجند غافل از رنجهائی که در عمق نگاهمان خانه کرده است .  

اما می خواهم بپرسم با افکارمان چه می توانند بکنند؟!!  ...  با احساساتمان چه ؟!    

در پشت رنگهای شاد شاید دلی خسته در تپش های مکرر روزانه اش تلاش می کند برای ادامه . شاید در پس بایدها و نبایدها انسانی دائما به دنبال هویتش است .   

تمام اینها به کنار ... گاهی آنقدر رنجها آن هم از جنس زنانه اش پر رنگ می شود که نمیدانم دردم از چیست ؟! یا دردم از کدام است ؟!

دائما در تلاشم آنقدر قوی گردم تا هر چیز ساده ای نتواند آرامشم را بر هم زند .  

آموخته ام درگیر نشوم سعی کنم  آهسته و آرام از کنار زشتی ها رد شوم و در خلوت خود هر چقدر دلم بخواهد اشک بریزم و عصبانیتم را مشتی کنم و در هنگام  تنهائی بر دیوارهای خانه ام بکوبم . در تلاشم ثابت کنم که یک ابزار نیستم بلکه در وهله ی اول یک روح میباشم با پیچیده گی های فراوان . 

آموخته ام که گاهی لازم است جسارت کرد حتی اگر کمرم زیر بار این جسارت خمیده گردد . 

تمرین می کنم نسبت به بی مهری ها بی تفاوت شوم .  

تمرین می کنم بگذرم ... از قضاوتهای نادرست ... بگذرم .  

تمرین می کنم بر حرفهای بی سرو ته و اظهار نظرهای خودخواهانه لبخند بزنم .  

تمرین می کنم خود را دریابم در گردابی دائمی به نام زندگی .  

و هر چه به خود واقف تر می گردم و هرچه خود را درمی یابم ... تنهاتر می شوم  و هر چه تنهائیم بزرگتر می شود انسان تر می شوم ...

تنهائی ها دردناکند اما دلم می خواهد آنقدر انسان شوم ... تا دیگر خداوند به زمین بازنگرداند مرا !