اینجا همه چیز خوبست ... شبیه زندگیست !‌

 شاید هنوز هم در پشت چشم های له شده درعمق انجماد  

یک چیز نیم زنده ی مغشوش بر جای مانده بود  

که در تلاش بی رمقش می خواست  

ایمان بیاورد به پاکی آواز آبها  

شاید ، ولی چه خالی بی پایانی ! 

خورشید مرده بود  

و هیچکس نمی دانست  

که نام آن کبوتر غمگین  

کز قلبها گریخته است ، ایمان است !‌  

کمی فراموش کار شده ایم . مهربانی هایمان را فراموش کرده ایم  ! 

مثلا در گذشته های نه  چندان دور هر اتفاقی برای کسی می افتاد اولین کسی که به فریادش می رسید همسایگان بودند . یادم می آید زمانیکه بچه بودم هر موقع یکی از همسایگان مهمانی بزرگی داشت هر کدام از همسایه ها طبخ یک نوع غذا را به عهده میگرفت یک نفر دلمه درست می کرد یک نفر کوکو درست می کرد یک نفر فسنجان .... و به همین ترتیب هوای همدیگر را داشتند اما امروز متاسفانه وقتی که به من می گویند همسایه ی واحد 117 فوت کرده است با شرمندگی می گویم تا به حال ندیده بودمش یا اگر هم دیده بودم یادم نمی آید !

امروز با یکی از بستگانم که دچار آلرژی شده بود راهی درمانگاه شدیم برای تزریق آمپول ضد حساسیت .  از آمپول می ترسید و من ناچارا دائم با شوخی به او روحیه می دادم و شعر همه چیز آرومه من چقدر خوشحالم رو براش زمزمه می کردم ! 

بعد از تزریق با سر به سر گذاشتنش به خیابان آمدیم که گفت حالم خوب نیست و ناگهان بیهوش  وسط خیابان ولو شد. متاسفانه من که این روزها در چنین مواقع دارای ظرفیت بسیار پائینی هستم دچار شوک شده بودم . مردم فقط نگاه می کردند البته خانمی مدام به شانه ی من می زد و مکررا" سوال میکرد خواهرته؟!  و الان یادم می آید که در جوابش می گفتم : نمی دونم ! 

در عرض یک دقیقه حدود سی نفر دورمان حلقه زده بودند و من دو زانو و بهت زده افتاده بودم توی پیاده رو ! ... مردم دلداریم می دادند و توصیه میکردند ناراحت نباشم چیزی نیست!!! 

انتظارم بی مورد بودهیچ کس تکانی نخورد عاقبت از آقائی که تازه متوجه شده بودم یکی از همسایگان میباشد خواهش کردم مراقب همراه من باشد تا بروم دکتر  بیاورم . ایشان توصیه کردند که مواظب خودم باشم !

خانم دکتر جوان گفتند من نمی تونم بیام بیرون از مطب مریض رو بیارش بالا . گفتم : خانم دکتر ، بیهوشه من چطوری بیارمش بالا ؟ 

خلاصه گذشت ... به خیر گذشت ، اما دلم گرفت یه چیزهائی در این بین گم شده است . مهربانی هایمان ، دوست داشتنهایمان ، حس نوعدوستیمان و خیلی چیزهای دیگر .

و در عوض حس کنجکاویمان و تمایل به دیدن صحنه های هیجان انگیز  بسیار قوی گردیده !

یادم می آید روزی از آقائی سوال کردم حالا که تمام بستگانتان در امریکا زندگی می کنند چرا شما نمی روید ؟ در جوابم گفت : توی کشور خودمان مثلا وقتی برای انجام کار اداری وارد اداره ای می شوم کارمندی که مشغول خوردن صبحانه است یک بفرمائی می زند ، هیچ کجای دنیا مهربانی مردم ما را ندارند . دلم می خواهد آن دوستمان را دوباره ببینم و باز هم سوال کنم هنوز هم بر این باور است که هیچ کجای دنیا مهربانی مردم ما را ندارد؟