دفترچه ممنوع

دفتری هست که من اصطلاحا به آن می گویم دفترچه ی ممنوع !‌ اگر کسی رمان دفترچه ی ممنوع خانم آلبا دسس پدسس را خوانده باشد می داند منظور من چیست . دفترچه ی ممنوع زنانه مردانه ندارد ، هر کسی میتواند صاحب یک دفترچه ی ممنوع باشد . تنها مشکلی که هست این است که دفترچه ی ممنوعش را کجا باید پنهان کند !‌ معمولا در آن یادداشتهای مهم ، خاطرات مهم ، شعرهائی که دوستشان میداریم که یادآور احساس یا خاطره ایست و نوشته هائی از کتابهائی که خوانده ایم ویا حتی زمانی که ناگهان حس شاعریمان برجسته میشد و چیزکی سروده ایم و گاهی خودمان هم شاخمان از سروده مان می خواهد درآید در آن به چشم می خورد . یک گاوصندوق دراختیار من است که امروز تصمیم گرفتم بعد از مدتی سری به داخل آن بزنم و ببینم چه خبراست آن جا و کمی مرتبش کنم !‌ 

دو سه تائی دفترچه ممنوع در آن پیدا کردم !!!  یکی از آنها را باز کردم میشود گفت یک سوپرمارکت داخل آن به چشم می خورد ! کاغذ آدامس !‌ کاغذ شکلات!‌ بلیط تاتر ! گل خشک شده ، یادداشتهای کوچک و بزرگی که دیگران برایم نوشته بودند ، نقاشی های کودکانه که هر کودکی برایم کشیده بود و هدیه داده بود را لای آن دفترچه نگه داشته ام . بعضی از این نقاشی ها یک کاغذ کوچک سفید بود که با یک خودکار آبی فقط خط خطی شده بود .  

ساعتی  مرا به خود مشغول کرد . هر یادداشتی خاطراتی با خود به همراه داشت و یادآور یک دنیا احساس .  

در آن می توان برهنگی روح را به وضوح یافت . برای همین کمی ممنوع میباشد . زیرا کسانی که اطرافمان هستند ما را از دریچه ی خود می خواهند . ما گاهی نمی خواهیم بپذیریم که هر کسی اول انسان است با مجموعه ای از احساسات بعد کسی است با مناسبتش نسبت به ما !‌ 

حتی اگر چیز غیر عادی هم در آن نباشد باز هم دوست نداریم احساساتمان را برای هر کسی عریان کنیم . وقتی جوانتر بودم حتی نسبت به داشتن این دفترچه ها احساس گناه می کردم و فکر می کردم لزومی ندارد احساسی داشته باشیم که بخواهیم از کسی پنهانش کنیم . اما اینک این حق را برای هر کسی قائلم که یک دفترچه ممنوع داشته باشد و من هرگز در آن سرک نخواهم کشید ، مگر آنکه کسی خودش بخواهد مرا در خلوتش راه دهد !   

متوجه شده ام تمام کسانی که اطراف من هستند صاحب یک دفترچه ی ممنوع میباشند ... گاهی حتی کسی که تصورش را هم نمی کرده ام !‌ 

---

پی نوشت - جمله ای در آن به چشم می خورد  :‌ زنی که فکر می کند مانند مبل دست و پاگیریست !‌ این جمله از رومن رولان در کتاب جان شیفته بود . گوشه ای نوشتمش ... چند سال پیش  و زیرش را یک خط محکم !!! کشیده ام ... !