دری هست دیواری هست دریائی هست

 

وقتی یک جوری

یک جور خیلی سخت ، خیلی ساده می فهمی

حالا آن سوی دیوارهای بلند

یک جایی هست

که حال و احوال آسان مردم را می شود شنید

یا می شود یک طوری از همین باد بی خبر

عطر تازه ی چای و بوی روشن چراغ را فهمید

تو دلت می خواهد یک نخ سیگار

کمی حوصله ، یا کتابی...

لااقل نوک مدادی شکسته بود

تا کاری ، کلمه ای ، مرور خاطره ای شاید !

کاش از پشت این دریچه بسته

دست کم صدای کسی از کوچه می آمد

می آمد می پرسید

چرا دلت پر و دستت خالی و

سیگار آخرت...خاموش است ؟

و تو فقط نگاهش می کردی

بعد لای همان کتاب کهنه

یک جمله سخت ساده می جستی

و درست رو به شب تشنه می نوشتی : آب !

می نوشتی کاش دستی می آمد و

این دیوارهای خسته را هل می داد

می رفتند آن طرف این قفل کهنه و اصلا

رفتن...که استخاره نداشت

حالا هی قدم بزن

قدم به قدم

به قدر همین مزار بی نام و بی سنگ

سنگ بر سنگ خاطره بگذار

تا ببینیم این باد بی خبر

کی باز با خود و این خواب خسته

عطر تازه چای و بوی روشن چراغ خواهد آورد

راستی حالا

دلت برای دیدن یک نم نم باران

چند چشمه ، چند رود ، چند دریا گریه دارد !؟

حوصله کن بلبل غم دیده ی بی باغ و آسمان

سرانجام این کلید زنگ زده نیز

شبی به یاد می آورد

که پشت این قفل بدقول خسته هم

دری هست

دیواری هست

دریایی هست

به خدا...خدایی هست    

 

 

---

پی نوشت : تصویر بالا: جزیره بالی - اندونزی   

پی نوشت : نویسنده ی این شعر را نمی شناسم