مظلومترین هنر

 

موسیقی را برترین هنر می دانند از آن رو که روان و بی پرده مخاطب را تحت تاثیر قرار میدهد و مستقیما" با گوهر هنری وجود انسان مرتبط می شود و گونه های مختلف آن هریک به بهترین وجه ممکن راوی قصه های انسان می شود . عشق ، امید ، اعتراض ، مهر ، فراق ، فتنه و حتی ترس و وحشت ، هر یک از طریق این هنر برتر به سادگی لب به سخن می گشایند و موسیقی از آن رو که برخاسته از حقیقت وجودی انسان و تمام کائنات است ، عاملی میگردد تا همه ی این احساسات به سادگی بر سرشت حقیقت پذیر او بنشیند . از دگر سو حرکات زمینی و ماه و نظم کائنات و نیز چرخش و همراهی انسان با آنها را به یک سمفونی با یک قطعه ی موسیقیائی شباهت می دهند واز این روست که این هنر را نزدیکترین هنرها به علم ریاضیات و ستاره شناسی میدانند . بعید است که بتوان انسانی را یافت که از موسیقی و ضرباهنگ به دور باشد . خروش آب رودهای جاری در میان درختان انبوه یک جنگل و خش خش برگان زرد پائیزی و سکوت نیمه شبهای برفی و شرشر بارنهای بهاری و حتی وحدت تنین یورتمه ی اسبان همگی ضرباهنگ های آشنای طبیعت اند که ابتدا ترین دستاویزهای بشر برای خلق آثار جاودانه ی موسیقیائی هم گشته اند .

حضور در کنسرت  آقای کیهان کلهور در چند شب گذشته انگیزه ای برای نگارش این پست گردید . بعد از هفت سال این کنسرت اولین اجرای این هنرمند بزرگ بود . قسمت اول تک نوازی و بداهه نوازی بسیار زیبائی بود که هنرنمائی این استاد بزرگ تمام حضار را دقایقی مبهوت کرده بود . کارهای ساخته ی  ایشان همراه بود با اشعار مولانا ، به خوانندگی حمید رضا نوربخش و اعضاء دیگر گروه کلهر هنرمندان جوانی بودند که این سرزمین می بایست به وجود آنان افتخار کند .

در قسمت آخر،  اجرائی  زیبائی به یاد پرویز مشکاتیان اشکهای مرا جاری کرد .

 در کل بی نظیر بود .  در پایان برنامه  تشویق و ابراز احساسات تماشاچیان در سالن دیدنی بود .

درجائی خواندم : کلهر درباره اینکه چطور بعد از هفت سال تصمیم به برگزاری کنسرت در ایران گرفته، گفت: «الان دوست دارم در ایران کار کنم. حس می‌کنم بی‌فرهنگی و انفعال در جامعه موج می‌زند و باید کار فرهنگی کرد.» 

  در شرایط کنونی که مردم ایران رو به سوی افسرده گی می تازند و نیاز به تفریحات و سرگرمی های سالم و پربارو در کنار آن سیر کردن در دنیای زیبای هنر  بیشتر به چشم می آید ،  وضعیت اجرای کنسرت ها در ایران اسف بار گردیده است .  این هنر ارزشمند با محدودیتهای بسیار و فشارهای فراوان از هر طرف مواجه است . تخصیص نیافتن بودجه ی مناسب برای رشته ی موسیقی و نبود امکانات برای اجرای کنسرتها باعث گردیده بسیاری از هنرمندان بزرگ ما از ایران مهاجرت کرده و در کشورهای دیگر فعالیت کنند و هراز گاهی و به ندرت کنسرت های نظیر این کنسرت اجرا گردد.

چنانچه می دانیم کنسرتهای موسیقی های سنتی اصولا" کنسرتهای شادی نیستند و فضای آن با کنسرتهای کلاسیک و یا پاپ متفاوت است ، با این وجود بعد از خارج شدن از سالن احساس کردم که زنده ام .

احساس کردم حالم چقدر خوب است .

در میان کنسرتهائی که اخیرا" حضور داشته ام و برایم بسیار دلنشین بود  کنسرت خانم سیمین غانم بود که می توانم بگویم لحظاتی بود که من روح خود را  از جسمم  جدا می دیدم ... به شکلی انگار از زمین کنده شده بودم .... با صدای قوی و بی نظیرخانم سیمین غانم در تالار وحدت .

و در کنار این سخنان بد نیست یادی از شب میلاد امام حسین کنم که به پیشنهاد دوستی برای قدم زدن به پارک قیطریه رفته بودیم . به این مناسبت در فضای باز فرهنگسرا جشنی برپا بود. صدای موزیک های مجاز پاپ بی سروته و بی محتوا و به صورت زنده توسط یک دستگاه ارگ و یک خواننده ی ناشناس تمام فضا را پر کرده بود . جمعیتی از مردم با دست زدن و خوشحالی ! این جشن را همراهی می کردند . متاسفانه نتوانستم این فضا را تحمل کنم .  اگر چه چند سال پیش شب میلادحضرت علی به طور اتفاقی باز برای قدم زدن به پارک قیطریه رفته بودیم شاهد نوازندگی گروهی دف نواز بودیم که در نوع خود ازنظر زیبائی کم نظیر بود. این  نیز نشان دهنده ی مظلوم واقع شدن موسیقی در این سالهای اخیر در ایران میباشد .

دیروز شنیدم  کنسرتهای آتی  به کلی لغو گردیده اند . در اینترنت جستجو کردم ولی خبری مبنی بر صحت این موضوع نیافتم . امیدوارم حقیقت نداشته باشد .