با عشق تنفس هم یک حادثه ی تازه است

وقتی شقایق مرد ، گلهای باغ همه ماتم گرفتند و از جویبار خواستند برای گریستن ، به آنها چند قطره آب قرض دهد . جویبار آهی کشید و گفت : آن قدر شقایق را دوست داشتم که اگر تمام آبهای من به اشک تبدیل شود و آنها را برای مرگ شقایق  بریزم ، باز هم کم است . گلها گفتند : راست می گویی ، چگونه ممکن بود با آن همه زیبایی ، شقایق را دوست نداشت ؟

جویبار پرسید : مگر شقایق زیبا بود؟ گلها گفتند : شقایق غالباً خم می شد و صورت زیبای خود را در آب شفاف تو می دید ، پس تو باید بهتر از هر کس بدانی که شقایق چقدر زیبا بود . جویبار گفت : من شقایق را برای این دوست می داشتم چون وقتی خم می شد و به من نگاه می کرد ، من میتوانستم زیبایی خود را در چشمان او تماشا کنم...

عشق تنها ثمره اش ، زیبائیست . وقتی کسی را دوست می داریم ، فارغ از خود، فارغ از ثابت کردن خود، که در دوست داشتن نیازی به ثابت کردن نیست، زیرا که احساسات ناب ، برای کسانی که درک درستی از عشق داشته باشند ، مثل آینه صاف و روشن است، دنیایی از زیبائی را انتقال داده ایم. 

زندگی نیاز به زیبائی دارد، می خواهد دیگران درک درستی از زیبائی داشته باشند، می خواهد نداشته باشند. تو زیبائی را خلق می کنی و آفریده ی چیزی می شوی که به آن افتخار می کنی .  تو خدای یک احساس خواهی شد، در بدترین زمانها، زمانهائی که نادیده گرفته می شوی، هرگز احساست را نفی نکن، نفی احساس یعنی نفی خودت. تو به راه خودت ادامه بده، به حقیقت خودت دست پیدا کن و هر لحظه مشغول خلق واقعیتی از خودت باش. به احساست گوش بده ، احساسات ناب تو متعالی ترین افکارت خواهند بود. 

عشق یعنی کلاغی آمده نشسته روی شیروانی ساختمان روبروئی و من زل می زنم به او. چونکه کلاغ ها را دوست دارم. عشق یعنی ساعت چهار و نیم صبح از صدای خوش یک پرنده که نمی دانم چیست بیدار می شوم و در یک صبح جمعه که تنها فرصتی ست در ایام هفته که بتوانم تا هر زمان که دلم بخواهد بخوابم ، قید خواب را می زنم. عشق یعنی در ساعت 12 نیمه شب محو تماشای ماه نیمه ای شده ام که مهتابش تمام اطاق را روشن کرده است و من را مسحور زیبائی اش کرده است. عشق یعنی دوست داشته باش، حتی اگر دوستت ندارند، نادیده نگیر ، حتی اگر نادیده گرفتندت ، ببخش ، حتی اگر با تلخ ترین خودخواهی هایشان غمگینت کردند. 

و من دائم و هر بار و هزاران بار از خدا می خواهم مرا از تمام اینها دور نکند. به من قدرت دهد ، قدرتی زیاد که بتوانم ادامه دهم . 

دوستی رهگذر نیمه های شب برایم نوشته است : 

اینجا چرا اینقدر صداقت موج می زند؟! و در جوابش نوشتم : شاید به این دلیل که یک نفر اینجا هست که همیشه دوست دارد  بی نقاب خودش باشد با تمام خوبی و بدی هایش! 

باور کنید که نوشتن احساسات حقیقی هم جسارت می خواهد، بی نقاب بودن جسارت می خواهد. ما عادت کرده ایم که خودمان را برای اولین کسی که باید سانسور کنیم ، خودمان است!  گاهی بد نیست با خود صادق بودن.

بگذار احساس هوائی بخورد ...