کسی هست که مثل هیچ کس نیست ...

گاهی آدم  دلش می خواهد بزند، بکوبد، بشکند،  ریز ریز کند  و پودر کند و لگد مال کند یک چیزهایی را، یک حس هایی را، مثلا بی اعتمادی هایش را،  اندوه هایش را،  توهین به شعورهایش را ... گاهی آدم دلش می خواهد یک چاهی  پیدا کند از ته دلش و با تمام وجودش فریاد بزند، داد بزند، هوار بکشد و بعد آخر سر هر چه  نازیبایی  دیده و  مزه مزه کرده است و رفته است توی حلق و ریه و  جریان خونش یک جا و یک باره بالا بیاورد.  و احساس کند که تمام شد ... تمام  شد هضم  کثافت هایی که مجبورم  ببلعم و  با درد در اندرونم  ادامه دهم.

گاهی آدم دلش می خواهد یکی باشد ...

آنوقت همه چیز خودش درست می شود !  

یک نفر که پشت و رویش همین باشد که  میگوید که می شنود که  حسش می کنی! بی کلک ، بی دروغ ، بی بازی  و   ساده و  این لحظه اش با میلیون لحظه ی بعدش همین  همین  باشد!  یک نفر که خود خودش است.  

آنوقت همه چیز  درست می شود.   

و  ایمان می آورم که  اعتماد عجب چیز خوبیست،  و  ایمان می آورم امنیت  عجب  چیز  بهتریست .   

آنوقت می توانم  با آرامشی بی پایان  بروم در آغوشش  و  از شوق داشتنش بمیرم و از  گرمای بودنش دوباره زنده شوم. 

 آنوقت می روم و به فروغ می گویم  ُ‌بلند شو و ببین خوابت تعبیر شد ُ‌ خواب ستاره ی قرمزت ُ   یک کسی هست که مثل هیچ کس نیست ُ‌  حتی قدش هم  از قد درختهای خانه ی معمار بلند تر است و اسمش ... اسمش  مثل  همان قاضی القضات و  حاجت الحاجات آخر نمازهای مادرت  است.  

و بگویم فروغ  ... آه فروغ ...  الان می فهمم که می گقتی  چقدر روشنی خوبست   

و بگویم : فروغ جان ! من دیگر آنقدر کوچک نیستم که در خیابان گم شوم  ...

و بگویم:  فروغ جان !  کسی آمد که نتوانستم جلوی آمدنش را بگیرم ...