آفتابی درنگاه، وفرشته ای در پیراهن. از انسان،که توئی قصه ها میتوانم کرد...«شاملو»

گاهی بعضی ها با ما جور در می آیند، اما همراه نمی شوند،
گاهی نیز آدم هایی را می یابیم که با ما همراه می شوند اما جور در نمی آیند.
برخی وقت ها ما آدم هایی را دوست داریم که دوستمان نمی دارند، همان گونه که آدم هایی نیز یافت می شوند که دوستمان دارند، اما ما دوستشان نداریم.
به آنانی که دوست نداریم اتفاقی در خیابان بر می خوریم و همواره بر می خوریم، اما آنانی را که دوست می داریم همواره گم می کنیم و هرگز اتفاقی در خیابان به آنان بر نمی خوریم!
گاه ما برای یافتن گمشده خویش، خود را می آراییم، گاه برای یافتن «او» به دنبال پول، علم، مقام، قدرت و همه چیز می رویم و همه چیز را به کف می آوریم و اما «او» را از کف می دهیم.

گاهی اویی را که دوست می داری احتیاجی به تو ندارد زیرا تو او را کامل نمی کنی.
تو قطعه گمشده او نیستی، تو قدرت تملک او را نداری.
گاه نیز چنین کسی تو را رها می کند و گاهی نیز چنین کسی به تو می آموزد که خود نیز کامل باشی، خود نیز بی نیاز از قطعه های گم شده.

او شاید به تو بیاموزد که خود به تنهایی سفر را آغاز کنی، راه بیفتی، حرکت کنی.
او به تو می آموزد و تو را ترک می کند، اما پیش از خداحافظی می گوید: "شاید روزی به هم برسیم..."، می گوید و می رود، و آغاز راه برایت دشوار است.
این آغاز، این زایش،‌ برایت سخت دردناک است.
بلوغ دردناک است، وداع با دوران کودکی دردناک است، ‌کامل شدن دردناک است، اما گریزی نیست.
و تو آهسته آهسته بلند می شوی، و راه می افتی و می روی، و در این راه رفتن دست و بالت بارها زخمی می شود، اما آبدیده می شوی و می آموزی که از جاده های ناشناس نهراسی، از مقصد بی انتها نهراسی، از نرسیدن نهراسی و تنها بروی و بروی و بروی...
«شل سیلور استاین»

---

گاهی کسی آمده است تا  اعماق زمین آدم را پائین بکشد، می تواند احساس تلخ  نفرت و بیزاری را در آدم هر دم بیدار کند، می تواند حال آدم را خاکستری کند، زندگی آدم را به ابتذال بکشاند، لحظه های غیر قابل برگشت زندگی را به تباهی بکشاند. آدمهای نادانی که با خودخواهی های خود روح دیگری را مچاله می کنند و هر دم  حس بیزاری بوجود می آورند. نمی دانند که با نادانی هایشان چطور انگیزه های یک انسان را تبدیل به ناامیدی بی انتها می کنند. اینها می آیند که تمرین صبر بدهند. بودن این آدمها در کنار ما، به ما قدرتی می دهد که دشواری های دیگر زندگی را با توان بیشتر تحمل کنیم. اینها کسانی هستند که حتی با خودشان نیز صادق نیستند. در مقابلشان باید سکوت کرد و صبوری ، در غیر اینصورت با آنها و در حد آنها سقوط خواهیم کرد ...

گاهی نیز یک نفر می آید که آدم را یک جور دیگر بزرگ کند. اینها روح آدم را جلا می دهند، هوا می شوند و هوای آدم را بهاری می کنند، آسمان می شوند و به ما وسعت می دهند. چقدر خوب است بودن آدمهائی که مثل دریا عمق دارند و ما را در امواج آرام خود شناور می کنند و در عظمت خود ما را به آرامشی توام با زیبائی می رسانند. چقدر خوب است بزرگ شدن، به چیزهای غم انگیز زندگی خندیدن، در شوق رسیدن به فرداها بی قرار بودن و به خاطر بودنی، دقایق را عاشقانه رنگ های زیبا و شگفت انگیز پاشیدن ...

شیشه ای بدلی بودم

بدل به بلورم کردی

دهانی بی مصرف

به آیاتی تور 

شبحی

آفتابی

همهمه ای

موسیقی واگنر

از سنگ شکسته ای

بودائی

از انفجار ستاره ای

بدل به شهابم کردی

تا پرگیرم

و میان غزل های حافظ بیفتم.

شمس لنگرودی