معصومیت انسانی

ما به چشمانمان بسیار بدهکاریم برای تمام بغض های شکسته ای که هفت دریا را پر کردند و  به قلبمان برای شکستن و فرو ریختن هزار باره اش بخاطر تمام دوست داشتنهایمان. ما شاید حتی، گاهی  به خودمان بدهکاریم بابت تمام عشق هایمان. ما به خود بدهکار خواهیم بود تا روزی که زیر خروارها خاک شاید آسوده آرمیدیم.  زیرا که شاید عشق بزرگترین ستم بود که بر خود روا داشتیم  و یقینا" اعتماد به زمان ، بزرگترین خیانتی بود که بر خود کردیم. و زمان چه زیرکانه فریبمان داد، خیال کردیم موفق شدیم که فراموش کنیم، گمان کردیم زمان یک مشت عادت به خوردمان داد و  آرام گرفتیم. اما زخمهایی که بر روحمان باقی ماند همواره در ستیز با بازی های زیرکانه زمان پیروز شد و بسیاری مواقع زمان را مغلوب کرد. زخمهائی که بر ما تا ابد به یادگار ماند. 

اما می توانستیم مثل یک مجسمه سنگی فقط یک گوشه ای ایستاده و در سکوت و بی تفاوتی نگاه کنیم.  می توانستیم از سنگ باشیم با دو چشم شیشه ای ثابت و خیره، با دستانی سرد و یک شکل، با کالبدی تهی از قلب و به زندگی خیره بمانیم و  همواره رهگذران فقط زیبائیمان را  تحسین کنند. اما انسان بودن یعنی هر بار با عشق های سترگ زخمی بر قلب خود به یادگار گذاشتن. شاید این بدهکاری رمز ماندگاری انسانها باشد.

...

ما به خود بدهکاریم که در جائی ، که جای ما نبود ماندیم، نه همیشه از روی ضعف و ناتوانی، بلکه بسیاری از مواقع جائی برای عصیان وجود نداشت. ما بابت تمام سکوت ها و رنج ها و دردهائی که تحمل کردیم، بنا به مصلحت و یا به تصور غلط حفظ آرامش ظاهری، به خودمان بدهکاریم. شان انسانی مان خدشه دار شد و ماندیم که به دیگران ثابت کنیم، همه چیز مثل همیشه ایده ال ماست. ماندیم و برای خود یک بیگانه شدیم، خود را گم کردیم. و بیشتر مواقع شدیم چیزی که نمی خواستیم باشیم.

اما قانون ماندگاری نیز گاهی در عصیان است.  گاهی شرط انسان ماندن در  عصیان کردن * است، عصیان در مقابل هر چیزی که ما را به ناامیدی می کشاند، عصیان در مقابل چیزهائی که ما را از خود دور می کند و ما را با خود بیگانه می سازد و در این عصیان زخم برداشتن و دست یافتن به امید و برای اثبات انسانیت. عصیان در برابر  اهانت به فهم و شعور ما. اما ما یا ضعیف بودیم که توانائی تغییر را نداشتیم و یا آنقدر اعتماد به نفسمان را نابود  کرده بودند که به قدرت های خود ایمان نداشتیم و یا ایثار گونه ماندیم، تا خود را قربانی دیگران کنیم.

ما همیشه به خود بدهکاریم ...

* فکر کردن دلیل بودن نیست. من عصیان می کنم پس هستم. انسانی که معترض نباشد انسان نیست «آلبرکامو»