آدمهایی که یک دنیای بزرگ می شن ...

یادمه بچه که بودم برادرهام که سنشون از من خیلی بیشتر بود من رو بلند می کردند و می انداختند توی هوا و دوباره می گرفتند . اون ترسی که با هیجان همراه بود رو خوب یادمه. ولی یادم نیست اون لحظه به چی فکر می کردم ، شاید فکر می کردم بذار بزرگ بشم انتقامم رو می گیرم ازتون . این یکی از ماندگارترین خاطره ی کودکی منه.  وقتی که وارد دنیای آدم بزرگا شدم ، فهمیدم همه ی آدم بزرگا ، بزرگ هم نیستند. اول از همه از معاون دبیرستانم شروع شد . که دو سال متوالی نمره انضباط من رو بیشتر از 16 نداد.  از نمره ی انضباط 16 دلخور نیستم ، که همیشه هم دلیلش بیرون بودن موها از زیر مقنعه بود چون نمره ی انضباط دوره ی دبیرستان یکی از بی اهمیت ترین نمره های زندگیه. از اون خانم هم دلخور نیستم چون اون اولین کسی بود که من رو با آدمهای کوچک در دنیای آدم بزرگها آشنا کرد.  همیشه اولین ها یه جایگاه وِیژه ای توی زندگی ما دارن .  امیدوارم بالاخره به راه راست هدایت شده باشه . من که توی این سالها به راه راست اون هدایت نشدم.  دنیای آدم بزرگا ، دنیای خطرناکیه . وقتی بچه بودم از یک چیز می ترسیدم و اون هم این بود که اگه کسی توی خیابون بهم شکلات داد ، یعنی اون یه بچه دزده و من همیشه از اینکه کسی توی خیابون بهم شکلات بده وحشت داشتم. بقیه چیزها و بقیه ی آدمها هر کدوم یه جورایی برام زلال بودند و قوی و قهرمان . اما حالا که یه کم بزرگ شدم ، می دونم که هر شکلاتی که از دست هر کسی بگیری یه معنا و مفهومی برای خودش داره. هر لبخندی یه تعبیری داره . هر سلامی یه معنا ،  حتی سلام امروز با سلام دیروز ممکنه در معنا متفاوت باشه . این بود که فهمیدم دنیای آدم بزرگها چقدر پیچیده ست . فهمیدم که از کنار بعضی ها باید خیلی آروم رد شد ، که به هیچ قانونی برنخوره . فهمیدم که خیلی از آدم بزرگا دوست داشتنی هستند، بعضی هاشون از بعضی های دیگه خیلی دوست داشتنی تر هستند، فهمیدم که اگر کسی رو دوست داشتم و دنبال دلیل نبودم برای دوست داشتنش، اون رو خیلی واقعی تر دوست دارم . اون برام از بقیه مهم تر می شه. قشنگترین شکل دوست داشتن اینه که هر چی بگردی دنبال دلیل ، دلیلی براش پیدا نکنی . اونوقت اون می تونه مرادت بشه و تو مریدش باشی ، می تونه بزرگت کنه ، حتی اگر رنجیدی ازش ، یا شاد شدی در کنارش . بعد از مدتی دلیل ها یکی یکی خودشون رو نشون می دن. 

آره ... دنیای آدم بزرگا  پیچیده و سخته . فقط باید سعی کنی تا میتونی معمای  دنیای آدمهایی که به نظرت بزرگ می رسن را کشف کنی . اونائی هم که در بزرگ بودنشون شک داری اصلا سعی نکن کشفشون کنی، بذار برات همیشه معما باقی بمونند  ... هر آدم بزرگی یه دنیایی داره و هر آدم بزرگی مثل یک کتاب ، یا مثل یک سفر به یک جای تازه و ناشناخته ودور، می تونه به تو خیلی چیزها یاد بده . و بعضی از این آدم بزرگها می شن برات دایره المعارف زندگیت. دوست داشتنشون، حضورشون ، بودنشون ، تلخی ها و شیرینی هاشون یک کتابه ... 

---

بعد نوشت : امروز رفتم تاتر شهر که شاید بتونم یک مراسم تعزیه ی خوب ببینم ولی ساعتی که من رفتم هیچ خبری نبود و دیگر هم در این سرمای استخوان سوز نه حوصله رفتن هست و نه حسش .

چیزی که این روزها زیاد به چشم می یاد و نوظهور هم نیست ، مردمی که توی صف غذا ایستادند و ماشین های آخرین مدل آنها پشت سر هم کنار خیابان  پارک شده . اسم اینها را من گذاشنم مرفه هان با درد . کسانی که همیشه گرسنه هستند و هیچوقت سیر نمی شن ...