بردرمیخانه ی عشق ای ملک تسبیح گوی/کاندرآنجا طینت آدم مخمرمی کنند

« امروز دل من پذیرای همه ی صورتها شده است: چراگاه آهوان است و بتکده ی بتان و صومعه ی راهبان و کعبه ی طائفان و الواح تورات و اوراق قرآن. دین من اینک، دین عشق است، و هرجا که کاروان عشق برود دین و ایمان من هم به دنبالش روان است.» 

محی الدین ابن عربی

این روزها زیاد  پیش می یاد که با موضوعی مواجه بشم که متعجبم کنه ولی بعد از مدت زمان کوتاهی با خودم تکرار کنم : اشکال نداره ... آدمها در چارچوب معیارهای من نیستند و در چارچوبهای خودشون باید پذیرفتشون. 

می رم بیرون برای نیم ساعت توقف دارم . پارکبان می پرسه چقدر کارت طول می کشه می گم حداکثر یک ساعت . میگه 1500 تومن میشه ! میگم هان ؟   هزارو پانصد تومن برای یک ساعت؟؟؟!!!  میگه حالا شاید هم بیشتر شما برو برگرد تا حساب و کتاب کنیم.  به نظر شما من قیافه ام شبیه احمق هاست؟    یا شبیه دختر راکفلر؟  

با خودم میگم اشکال نداره. 

خواستم امشب یه کم از روزمرگی ها بنویسم و از «اشکال نداره ها» یی که این روزها خیلی دچارشم .  این یه نمونه ی خیلی خیلی ساده اش بود. و از بقیه اش صرف نظر میکنم . اگرچه همه ی اینها چه ساده هاشون و چه پیچیده ترهاشون وقتی کمی ازشون بگذره کاملا بی اهمیت می شن. آدمها همیشه برای من دوست داشتنی هستند حتی اگر دلخور بشم باز هم دوستشون دارم.   آدمها می تونند به هم پرواز کردن رو یاد بدن، می تونند همدیگه رو به اوج برسونن، آدمها می تونن در مورد هم معجزه کنن. آدمها با عشق معجزه گر می شن. تصور کن یک آدم بدون بال بتونه پرواز کنه ...

 ...

چشمان پرنده را که از او بگیرند،

پروازش بی نهایت می شود.

چشمهایم در دست توست،

بی نهایتم باش!

---

پ ن 1 :    عنوان پست رو دیشب توی یکی از غزلهای حافظ خوندم و دلم خواست به بهانه ای بنویسمش. شاید ربطی به متن نداشته باشد . خیلی قشنگه که حافظ به فرشته سفارش می کنه بر در میخانه ی عشق خدا را به پاکی ستایش کن و سجده کن زیرا که آنجا مکانی ست که گل وجود آدم را با شراب عشق خمیر می کنند ... 

پ ن 2 : پراکنده گوئی های دوباره ام را ببخشید ، این روزها یه کمی بیشتر مبهوت زندگی ام . و تنها عشق ... و تنها عشق مرا به وسعت زندگی ها برد ............... و عشق ... صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر ......................