مشکل عشق نه در حوصله ی دانش ماست ...

 

غروب جمعه است و دلگیر و سنگین و نوای عبدالوهاب شهیدی که می خواند :

من چه گویم که تورا نازکی طبع لطیف

تا به حدی ست که آهسته دعا نتوان کرد ...

شاید آدم باید کمی دیوانه باشد که در غروب جمعه این ترانه را گوش کند . غروب جمعه را باید با آهنگ شش و هشت از رو برد . اما من ترجیح می دهم کمی دیوانه باشم ... گاهی!

مشکل عشق نه در حوصله ی دانش ماست

حل این نکته بدین فکر خطا نتوان کرد

...

«پر امید ، پیگیر و پایان ناپذیر ، این گونه زیستن ، زبان گفت و گوی من با جهان است. چندان که گاه از خود سوال می کنم نشناختن ، نیاموختن و باور نیاوردن به نومیدی ... آیا علت عادت به تحمل رنج ها نیست ؟ باشد ...! چه کسی گفته است بالاتر از سیاهی رنگی نیست ؟! به وقت ، که با رویاهامان به جنگ مرگ می رویم ، در می یابیم که بالاتر از سیاهی، تازه سرآغاز همه ی رنگهای بی نهایت حیات است. »

در ستایش زندگی/ سید علی صالحی   

من اینگونه خواهم زیست ... پر امید ، پیگیر و پایان ناپذیر ... حتی اگر عادت به تحمل رنج ها باشد. و دوست خواهم داشت هر چیز یا هر کسی که لایق دوست داشتن باشد. و با اوست که به رنگهای بی نهایت حیات دست خواهم یافت. رنجها هم همیشه هستند . زندگی بدون رنج مدرسه ای خواهد بود که هر سال باید در کلاس اول آن درجا زد .

هیچ گاه به خاطر تجربه  دردهای بزرگ زندگی گلایه مند نباشید. این دردها باعث می شوند، بعدها  به دردهای کوچک فقط لبخند بزنید و از کنار آن به راحتی عبور کنید. 

....    

چرا همیشه یک حرفهائی می ماند برای نگفتن ؟ تکلیف ما با اون حرفها چه خواهد شد عاقبت؟ 

حرفهائی که جرات بلند گفتن با خودت هم نداری. نجوا می کنی که نشنوی ...