نمی دونم چه عنوانی برای این پست انتخاب کنم !

 

 

 مساحت خلوتم را
پر کن!
فـرقی نمی کند
عمودی یا افقی!
همیــن کــه ضلعی
از چهار دیواری ام باشی،
کافی است!    

این شعر رو پرنیان عزیز برام توی پست قبلی کامنت کرده بود و من دوستش داشتم. 

... 

گاهی دغدغه های ذهنی به طرز مضحکی پیش پا افتاده و سطحی می شود. مثلا اینکه مانتوئی که می خواهی بپوشی حتما بی ریخت و بد مدل باشد وگرنه سر از خیابان وزرا درخواهی آورد، آستین هایت را هم  بکش تا مچ پائین  (من با این قسمتش همیشه مشکل دارم)، شال قرمز و گلبهی و نارنجی ات رو فراموش کن، به قد مانتو توجه داشته باش، هر چه بلندتر بهتر ،دقت کن خوش مدل نباشد، یک چیز بدقواره ی بد رنگ که به تنت زار بزند. تا آنجا که در حد توانت هست ناهماهنگی رنگ داشته باش آن هم فقط در طیف رنگهای مشکی، قهوه ای ، سرمه ای. جلوی آینه می ایستم و سرتاپای خودم را ورانداز می کنم  و بیشتر وقتها احساس می کنم در جامعه ای زندگی می کنم که مجرمم  ... بدون هیچ جرمی!   <---- این قیافه ی من است بعد از ورانداز کردن خودم!    

و اما در خیابان هر موتور سواری رد می شود من بیشتر کیفم را می چسبانم به خودم (امنیت اجتماعی!) پولهای داخل کیف خیلی مهم نیست وسایلی در یک کیف زنانه هست که جایگزین کردن آن شامل هزینه ی سنگینی خواهد بود! وقتی مجبورم پول زیادی را جابجا کنم صد تا تلفن می شود و سفارش که مراقب کیفت باش و من بیشتر نگران وسایلم هستم تا پول.  راستی داخل کیف خانم ها چیست که آقایان اینقدر کنجکاوند سر از آن دربیاورند؟ هیچی...، یک عینک آفتابی . یک شیشه عطر، کیف مخصوص کارتهای اعتباری و غیره، کیف پول، یک دوربین عکاسی، گاهی وقتها یکی دوتا  وسیله ی کوچولو و دم دستی میک آپ و کرم دست، یک بسته دستمال مرطوب، یک هندز فری ، گاهی یک ام تری پلیر، یک بسته دستمال کاغذی، دو سه تا خودکار در مدلهای مختلف، (که البته در صورت نیاز به یادداشت کردن همیشه و همیشه بی برو برگرد، در به در به دنبال یک تکه کاغذ می گردم!) گوشی موبایل و یک عالمه کارت ویزیت و یادداشتهای کوچک و بزرگ و یکی دو تا چیز خورده ریز که همیشه ته کیف سرگردان است. این بود محتویان داخل کیف من . کیفهائی که غالبا بزرگ هستند و کشاندن هر چیز لازم و غیر لازم با خود انگار حس امنیت می دهد. از کجا رسیدیم به کجا ... از دغدغه های ساده و پیش پا افتاده به محتویات جذاب داخل کیف زنانه!   

و دغدغه های بزرگ.  اجازه بدین از بزرگهاش چیزی ننویسم . فقط اینکه همه چیز  از انسان بودن آغاز می شود...   درد انسان بودن! 

---

پ ن : به قناری دکتر شریعتی گیر نداده بودند که دادند : 

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید  

ماده ای در قفس انداخته دلم شاد کنید 

«قناری دکتر شریعتی»  

ضمنا روزتون پیشاپیش یه عالمه مبارک آقایون ... کادوهای خوشگل خوشگل بگیرین.