مرا تحمل باری چگونه دست داد... که آسمان و زمین برنتافتند و جبال

 

 
آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه ی کار به نام من دیوانه زدند

(عشق) امانتی که خداوند بر آسمانها و زمین و کوه ها عرضه داشت ولی آنها از تحمل آن سرباز زدند و از آن ترسیدند . انسان آن امانت را به دوش گرفت . امانتی که کوه از آن سرباز زد و این بار سنگین نصیب انسان شد. و انسان عاشق شد و متحمل رنجی سنگین. درد و بلائی که افلاک تحمل نداشتند او پذیرفت. و بعدها آموخت از یک عشق به بی نهایت عشق خواهد رسید. کافیست که رسم عاشقی را بیاموزد هر چیزی برایش معشوقی خواهد بود، هر انسانی ... نه ! هر آفریده ای. در عاشقی یاد گرفت بخشیدن ها را ، زیرا که معشوق لایق بخشش است و مرتبه ی عاشق در بخشیدنهاست. شکست و بخشید، رنجید و بخشید ، دلتنگ شد و بخشید، از دست داد و بخشید و باز فراموش نکرد که عاشق بماند.

فقط کافی بود رسم عاشقی را یاد بگیرد .

---

مرا تحمل باری چگونه دست داد

که آسمان و زمین برنتافتند و جبال

«سعدی»