در چترهای بسته هوا آفتابی است بگذار چتر باز تو بارانی ام کند

 

پله ها را سه تا یکی  

پر می وازم  

خدا کند  

خیالم زودتر از من  

تو را نبیند. 

در خاطراتم دستگاری می کنم   

هر به ایام  

هر جا دلم تنگ شد  

تو را می سازم  

چشمهایم را می بندم   

باز اینجائی  

همین روبروی من  

به ساکتی خدا نشسته ای  

چشم هام را که باز می کنم  

اتاقم از نو  

متولد می شود بی تو  

حتما این اتاق  

مرا خواب می بیند بی تو ...

عباس معروفی

از من تا تو با اشتیاق ، راهی نیست .  از من تا تو با عادت،  هرگز نرسیدن است .   هر روز مشتاقم که در کنارم باشی اما اگر بودنت را  ترجیح دادم بر نبودن و رسیدم به آنجائی  که دیگر اشتیاقی نیست عادت کرده ام به بودنت و این یعنی اگر فردا نباشی هم روزهای بعدتر عادت می کنم به نبودنت.  من آرزو می کنم که همیشه مشتاقت باشم . 

« چشمانم اشتیاق عجیبی دارند به تماشای زیبائی»*    در دیدنت ، هزاران چشم می خواهم و هزاران قلب برای تپیدن . و انگار که همیشه کم می آورم!  وقتی کنارم نشسته ای تمام بودنم می شود آن هزاران چشم که می خواهند تصویر  تو را همین طور زنده در مغزم نگاه دارند برای وقتی که نیستی . وقتی که نیستی بگذارمت روبرویم و یک دل سیر برایت از تمام حرفهای ناگفته بگویم. و با آن هزاران قلب آن قدر برایت بتپم تا با تعجب به من بگوئی این همه قلب را چطور در این بدن کوچک جا داده ای ؟   آخر می دانی !  وقتی که هستی، آنقدر هستی که عظمت بودنت من را به ناباوری می رساند... باور نمیکنم بودنت را!  و وقتی که می روی باخود تکرار می کنم آیا بود؟ و باز مشتاق تر می شوم بدون آنکه بدانم بودنت مرا سرگشته کرده است یا تصویری که از نبودنت برای خود ساخته ام ... 

و  اشتیاق یعنی زندگی ... یعنی بودن ... یعنی بی وزنی . 

* « روحی که زیبائی را می بیند گاهی تنها می ماند . گوته »  

---

 پ ن : شاید این شعر عباس معروفی را قبلا هم نوشته بودم ...این شعر همیشه زیباست ... 

پ ن : 

 یک پلک سرمه ریخت که بی دل کند مرا 

گیسو قصیده کرد که خاقانی ام کند

دستم چقدر مانده به گلهای دامنت ؟

دستم جقدر مانده خراسانی ام کند؟

می ترسم آنکه خانه به دوش همیشگی 

گلشهر گونه های تو افغانی ام کند 

در چترهای بسته هوا آفتابی است 

بگذار چتر باز تو بارانی ام کند 

چون بادهای آخر پائیز خسته ام 

ای کاش دکمه های تو زندانی ام کند 

این اشکها به کشف نمک ختم می شوند 

این گریه می رود که چراغانی ام کند 

غلامرضا بروسان

ب ن : این پست مخاطب خاص ندارد.