ای خوشا با مهرورزان همرهی ...

وای باران !  باران ...  

شیشه ی پنجره را باران شست  

از دل من اما چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟  

یه سری آدمها یادشون و خاطراتشون هیچوقت از یادت  پاک نمی شن. میرن توی سلول سلول هستیت . یه سری آدمها وقتی می میرند ، باور نمی کنی که توی این دنیای خاکی ما نیستنداز بس که درون تو رو سرشار کردند، اونقدر بهت مهر دادند که تمام وجودت لبریز از محبتهاشونه، خنده هاشون توی گوشهاته ، صداشون رو  دائما می شنوی، جلوت دارن راه می رن ، و همش با یک لبخند انگار روبروت ایستادند و گاهی فکر میکنی خوب الان رابطه اشون با تو چطوریه؟!  ول کردن تو رو رفتند به دنبال زندگی واقعیشون؟  یا نه هنوز کنارت هستند و تو نمی بینشون؟!   

یه سری آدمها برات عین زندگی هستند، هوا هستند، نفس می کشی در کنارشون و وقتی باهاشون زیر آسمون پرستاره داری راه می ری یهو رو به آسمان می کنی و  با صدای بلند میگی : خدایا من چقدر خوشبختم!    

و یه سری آدمها رو اگه یک سال هم نبینشون چیزی رو از دست ندادی!    

خدا کنه جزو دسته ی آخری نباشیم !    

 ...

ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره در چشم جویباران
ایینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل
لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران
بازا که در هوایت خاموشی جنونم
فریاد ها برانگیخت از سنگ کوه ساران
ای جویبار جاری ! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران
گفتی : به روزگاران مهری نشسته گفتم
بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران
بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران
پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران
وین نغمه ی محبت بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران. 

شفیعی کدکنی    

---

 پ ن : این پست به مناسبت این روزهای قشنگ بارانیست و دوستی های قشنگ ما. 

مرسی برای تمام پیغامهای مهربانی  که شرمسار می شم از خوندنشون و هیچوقت پاسخ شایسته ای براشون پیدا نمی کنم ... مرسی برای بودنهای سرشار از خوبی ها ... و خدا رو شکر برای تمام خوبهائی که بودند و رفتند و خوبهائی که هستند و امروز دارمشان ...  خدا رو شکر که اینقدر قلبها رو بزرگ خلق کرد که میشه بی نهایت دوست داشت و می شه تا ابد دوست داشت.  

ممنونم از دوستی که گفت این شعر را برای تو سرودم و منو مبهوت قلب پراز مهرش کرد. و دوستی که گفت شب قدر موقع دعاهام همش جلوی چشمام بودی و دوستی که از اون طرف دنیا بهم زنگ زد و گفت ای میلهات رو که باز می کنم چهره ات با خنده هات می یاد جلوی چشمام ناخودآگاه و  ... و مرسی از کسی که با زخم زبانهاش و تلخی هاش  به من یاد می ده که باید قوی باشم . حتی اگه گاهی وقتها بغض راه گلوم رو می بنده و پرده ی اشک همه جا رو برام تیره و تار می کنه ... باز هم ازش ممنونم!