این هم از اون پست هائیه که عنوانش هست «همینجوری»!

بگذار هر چه می خواهد ببارد 

ببارد از سنگ، از سیاهی ، از سکوت 

ما نومید نمی شویم

ما همچنان 

سفره ی بی سین خانوار خویش را 

با الفبای تمام عیار عشق می آرائیم 

سید علی صالحی 

یکی دیگه از مزایای ماه رمضان اینه که اگه صبح ها سحرخیز باشی ترافیکی در شهر نخواهی دید و از هر مسیری که دلت بخواد می تونی بری تا با خیالی آسوده برسی به مقصد. امروز برای تنوع مسیرم را تغییر دادم و از خیابان ولیعصر وارد خیابانی شدم که بیمارستان سوانح سوختگی در آن هست.  در آن ساعتهای آغازین روز که خیابانها هنوز درگیر ترافیکهای کسالت بار نشده بودند مقابل بیمارستان پر بود از ماشینهای پارک شده که معلوم بود عده ای در آن خوابیده اند. بلافاصله و ناخودآگاه گفتم خدایا هزاران بار شکرت که من و تمام کسانی که میشناسم جزو کسانی که الان می بینم نیستند و آنقدر غرق در شکرگذاری از پروردگارم شدم که فراموش کردم برای همین افراد سلامتی هر چه زودتر عزیزانشان را  از خداوند بخواهم .  

 

می تونستیم باشیم ولی خدا خواست که نباشیم. درسته که جای خیلی آدمها خیلی خالیه و این یعنی رنج ،‌درسته که خیلی آدمها هستند اما اونجوری که ما دلمون می خواد رفتار نمی کنند، و این یعنی رنج ! درسته که این روزها کمتر کسی را می بینیم که عمیقا شاد باشه (بیشتر وقتها اصلا نمی بینیم)!  و آدمهای دور و برم همه خسته اند ، همه زیر بار فشارهای اجتماعی و اقتصادی و ... در حال مچاله شدند، و این هم یعنی رنج !  درسته که دوری و فاصله ...گاهی خیلی رنج!  درسته که خستگی از پوچی ها هم یعنی رنج ، اما خدا رو شکر که جزو اون آدمهائی که امروز صبح دیدم نیستیم.  

اون دیگه فقط یک رنج نیست ، اون روزی هزاران بار مردنه .  

 

الان خوشحالم که خیلی از کسانی که دوستشون دارم هستند ، گاهی دور گاهی نزدیک!  و امیدوار هستم که اگه شادی گم شده ، وقتی در کنار هم هستیم می تونیم خودمون یه جورائی خلقش کنیم . به دیدن هم بریم ، باهم توی یک کافه یک قهوه بخوریم و  ساعتی را با گرمی در کنار هم داشته باشیم، با یک تلفن حتی در بین شلوغی کارها  ثابت کنیم به هم که همدیگه رو دوست داریم. حتی با ارسال یک اس ام اس جک ، بگیم این یک بهانه ست که بدونی به یادت هستم .

فراموش نکنیم اصلا برای چی زنده ایم. گاهی آدم فراموش می کنه که برای چی زنده ست . گاهی مسیرت را فراموش می کنی . گاهی اینقدر راه و بیراه سر راهت سبز می شه که یادت میره راه کدومه بیراه کدومه ولی تو همچنان میری . اونوقت یکهو بعد از چند سال که به سرعت باد گذشته کنار جاده می شینی سیگاری روشن می کنی . به پشت سرت نگاه می کنی و می گی إ إ إ إ 

باید در آغوش لحظات،  سرشار از بودن و زندگی کردن  باشی و زندگی کنی ... باشی و زندگی کنی!     افتادن برای انسانه ، انسانها هر از چند گاهی ، بالاخره از یه  از جائی می افتند. از لبه ی پرتگاهی ، از پا ، از نفس ، از این ور بوم ، از دماغ فیل ، از چاله به چاه ، از چشم!  افتادن به هرشکلی خوب نیست اما   اون آخری خیلی بده ، وقتی که از چشم می افتیم!  یک نفر دونفر زیاد مهم نیست شاید چشمهای اونا قادر نیست ما رو ببینه ولی اگه  پی درپی از چشم افتادیم یعنی داریم یه جورائی به بی راهه می ریم !

---

پ ن : امروز روز شکرگذاری بود برای من از صبح با گذشتن از بیمارستان سوانح سوختگی ، با گرفتن مهربونی دوستای عزیزم  امروز و هر روز و همیشه ،  با شنیدن خبر خوشی از دوستی که در شرف خریدن خونه هست .  با احساس اینکه همه داریم سعی می کنیم که زندگی کنیم  و فراموش نمی کنیم که چند سال دیگه باید برگردیم و کنار جاده خستگی در کنیم و مسیر طی شده را مرور کنیم و بگیم خوبه گاهی وقتهاش اگه ایده ال نبود اما یه جاهائیش خیلی «زندگی» کردم.     

و دعا می کنم برای تمام کسانی که در تمام بیمارستانها بستری هستند ... خدایا اونا رو به عزیزانشون ببخش شاید الان خیلی به حضورشون محتاج باشن و با رفتنشون بشکنند.