آرام باش عزیز من

آرام باش عزیز من ... آرام باش

حکایت دریاست ، زندگی 

گاهی درخشش آفتاب ، برق و بوی نمک ، ترشح شادمانی 

گاهی هم فرو می رویم ، چشمهایمان را می بندیم ، همه جا تاریکیست 

آرام باش عزیز من ... آرام باش 

دوباره سر از آب بیرون می آوریم 

و تلالو آفتاب را می بینیم 

زیر بوته ای برف 

که این دفعه 

درست از جائی که تو دوست داری طالع می شود ...

شمس لنگرودی

یک وقتهائی لحظات مثل یک قهوه غلیظ و  تلخ و گس می ماند در دهان!  برای مدتهای زیادی. اما عاقبت بلعیده می شود این تلخی ها!  شاید قسمتهائی از آن برای همیشه در سلولهای هستی مان باقی بماند اما مزه مزه کردن شیرینی های زندگی باید کمک کند اوقاتی آن را به دست فراموشی بسپاریم.      نمی شود زندگی بدون تلخی !  می شود؟ 

نمی خواهم با تلخی های روزگار پیوندی دائمی داشته باشم. می توانم چنگ بزنم و مصیبتهایم را نگه دارم و برایشان هر روز مرثیه ای بخوانم. می توانم یک گوشه ی دلم پنهانش کنم و سر فرصت و فقط برای اینکه فراموش نکنم تمام اینها قسمتی از من هستند، مال من هستند و گنجینه های گرانبهایم که هر کدام را ارزان بدست نیاورده ام، گاه گاه مرورشان کنم.  زمانهائی هستند در نهایت شادیم، غمهای پنهانم به ناگاه و بدون اراده ی من سرباز می زند و ناخودآگاه اشکم سرازیر می شود، برایم عجیب است اما می دانم اینها قسمت جدا نشدنی ابعاد وجودی من هستند. می دانم با من مبارزه می کند، می خواهد مرا مغلوب کند، اما پنهانش می کنم، از خودم و از دیگران ... فرو می خورم بغضهایم را!  سخت است اما غیر ممکن نیست!  ترجیح می دهم پنهانشان کنم ... فعلا "! ...  حتی از خودم ! 

متن زیر را جائی خواندم و خیلی دوستش داشتم، این دوست داشتن را شریکش می کنم با شما. 

تو شاهکار خالقی تحقیر را باور نکن 

بر روی بوم زندگی هر چیزی می خواهی بکش ،  

زیبا و زشتش پای توست  تقدیر را باور نکن 

تصویر اگر زیبا نبود نقاش خوبی نیستی ،  

از نو دوباره رسم کن تصویر را باور نکن 

خالق تو را شاد آفرید ، آزاد آزاد آفرید  

پرواز کن تا آرزو ، زنجیر را باور نکن