پرنده باش ...

زخم هایم  بهترین چیزی است که زندگی به من داده است ,  زیرا هر کدام آن نشانه ی گامی به پیش است .                      رومن رولان

    

 «جان شیفته» و «ژان کریستف» بدون شک بهترین رمانهائی بوده اند که تا به امروز خوانده ام. گذشته از جریان داستانها ، همیشه روح نویسنده مرا به دنبال خود می کشاند و در آن لحظات آرزو می کردم  ای کاش کنارم بود و سوالهای بی پاسخم را جواب می داد. کتاب «جان شیفته» ای داشتم که هر پاراگرافی که دلم را می لرزاند های لایت می کردم . متاسفانه کتاب امانت گرفته شد و دیگر بازنگشت!  البته نوش جانش هر کسی که کتاب را از من گرفت حتما نیازمند داشتنش بوده است .  دوباره خریدمش اما انتخابهایم را دیگر گم کرده بودم. گاهی چیزی اگر در بین این کتاب قطور باز به چشمم می خورد جایی می نوشتمش .  

جملات بالا را از یکی از کتابهایش برداشتم  ...  

 

یقین دارم ،‌  زخمهای بزرگ،  بی مهری آدمهای اطرافمان نیست . زیرا آدمهای بی مهر بزرگ نیستند که بی مهری هایشان بزرگترین زخمها  شود.  زخمهای بزرگ خیلی بزرگتر از این حرفهاست.  و وقتی تجربه کردی به زخمها و دردهای کوچک خواهی خندید .  بی مهری آدمها هم چند روزی پریشانت می کند، غمگینت می کند ولی عاقبت فراموش می کنی و در نهایت می بخشی!    و تنها چیزی که در میان زخمهای ریز و درشت تو را سرپا نگه می دارد عشق است. عشق به همه ی خوبها به همه ی خوبی ها ... عشق در  یک گیاهی که با محبت بی دریغ تو به زندگی برگشته و در حال جوانه زدنهای پی در پی است.  در نگاه مهربان سگی  که در جنگل به او می رسی و تکه نانی به او می دهی و وقتی سیر شد می نشیند  تو را بر و بر نگاه می کند.  عشق در حس رضایتت از اینکه پیرمردی ناتوان را تا چند خیابان آن طرف رساندی حتی اگر مسیرت به کلی عوض شد .    عشق در دلتنگی های من است برای کسی که دوستش دارم ... عشق در نگاه من است به کسی که دوستش دارم و در ضربانهای قلبم زمانیکه سرشار از احساس دوست داشتنم.   عشق یعنی مزه شیرین یک لیوان آب میوه در کنار یک دوست که نگاهش را دوست داری که روحش را دوست داری ... و بودن آن لحظات با طعم پرتقالیش را ...  عشق یعنی بودن یک «تو» در تمام لحظات دلتنگی و تنهائی ...     عشق یعنی هر چیز قشنگ ...    

قشنگ یعنی چه ؟ 

قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه ای اشکال 

و عشق تنها عشق  تو را به گرمی یک سیب می کند مانوس  

و عشق تنهاعشق  مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد  

مرا رساند به امکان یک پرنده شدن ...    

گاهی «باید» به جای پرداختن به زخمها و کالبد شکافی آنها ... رفت و یک پرنده شد!  در کنار تمام چیزها و تمام کسانی که قادر خواهی بود دوستشان بداری .  تمام آن چیزهائی که برایت می شود «تو»!   و دراز بکشی روی چمنها ، چشمهایت را ببندی و یک پرنده شوی ...

من درست رفته ام

در تمام طول  راه 

دره های سیب بود و خستگی نبود  

در تمام طول راه  یک پرنده پا به پای من  

بال می گشود و اوج می گرفت  

پونه غرق در پیام نورس بهار  

چشمه غرق در ترانه های تازگی  

فرصتی عجیب بود  

شور بود و شبنم و اشاره های آسمان  

رقص عاشقانه ی زمین  ...

زاد روز دل

ترانه

چشمک ستاره

پیچ و تاب رود   

هر چه بود ، بود  

فرصت شکستگی نبود  

در کنار من درخت  

چشمه  

چار سوی زندگی  

روبروی من ولی  

در تمام طول  راه  

روبروی  من تو بوده ای ...