کنار حوصله ام بنشین!

کنار حوصله ام بنشین
بنشین مرا به شط غزل بنشان
بنشان مرا به منظره ی عشق
بنشان مرا به منظره ی باران
بنشان مرا به منظره ی رویش
من سبز می شوم

ستاره های کلامت را
در لحظه های ساکت عاشق
بر من ببار
بر من ببار تا که برویم بهاروار
چشم از تو بود و عشق
بچرخانم
بر حول این مدار                                محمد رضاعبدالملکیان 

خدا شونه هامونو... فقط واسه اینکه ... کوله بار غمها و یا خستگی هامونو روش بذاریم نیافرید... آفرید تا بعضی وقتا بندازیمشون بالا ... و بگیم بی خیال !!!  این روزها،  من خودم بیشتر از هر کسی نیازمندم که شونه هام رو بندازم بالا!  و به خیلی چیزها بگم :‌ « به درک»!   

گاهی وقتها این آدمها نیستند که باید رهاشون کرد . این خودـ من هستم که باید رها بشم از خودم ................  یه روزهائی دیگه  حتی برگهای سبز و زیبا و زنده ی گیاهان هم کار ساز نیست!  باد و باران هم کارساز نیست! آواز قشنگ پرنده ها هم کارساز نیست!  به دنبال کارسازی در درون خودم میگردم ...

 فاتحه ای چو آمدی بر سر خسته ای بخوان  

لب بگشا که می دهد لعل لبت به مرده جان  

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می رود  

گو نفسی که روح را می کنم از پی اش روان  

ای که طبیب خسته ای ، روی زبان من ببین  

کاین دم و دود سینه ام بار دل است بر زبان  

گر چه تب ، استخوان من کرد ز مهر ، گرم و رفت 

هم چو تبم نمی رود آتش مهر از استخوان  

حال دلم ز خال تو هست در آتشش وطن  

چشمم از آن دو چشم تو خسته شده است و ناتوان 

بازنشان حرارتم ز آب دو دیده وُ ، ببین  

نبض مرا که می دهد هیچ ز زندگی نشان؟ 

آن که مدام شیشه ام از پی عیش داده است  

شیشه ام از چه می برد پیش طبیب ، هر زمان ؟ 

حافظ!  از آب زندگی شعر تو داد شربتم  

ترک طبیب کن بیا نسخه ی شربتم بخوان  

باز کردم دیوان رو این غزل اومد! دلم نیامد ننویسمش!