نمایشنامه ای به سبک خودم! نمایشنامه ای که نامش را «زندگی» گذاشتم

گاهی زندگی عجیب شبیه یک صحنه ی تاتر می شود. گاهی خیلی مضحک و گاهی تاتری  با سبک ابزوردیسم!

پرده اول :‌ داری کلک می زنی ، یه جورائی یه وقتهائی یه کارهائی می کنی و وقتی به من داری یه جورائی کلک می زنی ، در همان حال ادعا می کنی دوستم داری و به دنبالش شاکی می شی که وقتی اینقدر دوستم داری من کم لطفم گاهی بهانه گیرم و بیشتر وقتها بی توجه، یه وقتهائی هم بی چشم و رو!  ... و من ناگهان دچار عذاب وجدان می شم که چقدر آدم رذلی شده ام ... آنقدر که قیافه ات و لحن کلامت حالت حق به جانب دارد! و قیافه ی من می شود عین یک آدم درمانده ی بیچاره ی سراپا تقصیر!      اما بیشتر اوقات سعی می کنم خودم رو بزنم به کوچه ی علی چپ اونقدر که حتی گم بشم توش و تو با خیال راحت به آرسن لوپن بازیت ادامه بدی و من رو دائما با یک جفت گوش مخملی تجسم کنی!  چون می خوام به هر ترتیبی که شده آرامشم رو حفظ کنم! 

اما ناگهان یه چیزهائی یه خورده  علنی تر می شه و یه کم کاسه ی صبرم رو لبریز میکنه ، اعتراض می کنم اما تو تحمل شنیدن نداری همه چیز رو می خوای با هم داشته باشی ... من رو در کنار بقیه ی چیزهای دوست داشتنیت!  

و وقتی ادای آدمهای منطقی رو در میاری و با عذابی طاقت فرسا دقایقی به حرفهایم گوش می کنی در آخر این مکالمه ای که معلومه برایت بشدت درد آوره به من می گی : تو خل شدی!‌ 

و وقتی من می بینم ادامه ی این حرفها بی فایده است با یک عذرخواهی ظاهری عقب نشینی می کنم و می گم: اوکی حق باتوئه!‌ اصلا فراموشش کنیم و می رم دوباره توی لاک خودم تا تو  راحت تر باشی ...

پرده دوم : چه جالب!   تو وقتی به من نیاز داری مهربونتر می شی.   اما من هیچوقت نمی خوام به تو نیاز داشته باشم عزیزم اما دوست دارم همیشه با تو مهربان باشم.   مهربانی هایت که شدت می یابند احساس می کنم انگار یه جورائی به فهمم داره توهین می شه!   

حرفی نیست!  نباید هم باشه. تو راه خودت رو ادامه بده، من هم  راه خودم!   همان راهی که شعارش اینه: «... در هر حال تو کار خوبت را انجام بده»

پرده سوم :  عزیزم می فهمم نامه های محرمانه مستقیم که برام ارسال می شه نویسنده اش توئی!  خطت رو هر جور که تغییر بدی باز هم خوب می شناسم!‌ می نویسی و بعدش می شینی عکس العملهای منو آنالیز کنی ؟! اما ای کاش اونقدر شجاعت داشتی که توی چشمهام نگاه می کردی (بدون شرمساری) و حرفهای دلت را خوشگل می زدی!  شاید من هم برای این نامه های یک طرفه جوابی داشته باشم. 

پرده چهارم :‌اشک می ریزم، چون خیلی دلتنگم و تو حوصله ی منو نداری!  تو منو می خوای همش لبخند بزنم، شیطونی کنم، جنگولک بازی در بیارم و در کنار همه اینها هیچ کس رو دوست نداشته باشم، به هیچ کس فکر نکنم به جز تو!   اما من نمی تونم دور همه ی آدمها خط قرمز بکشم به جز تو!   و نمی تونم مثل یک مجسمه ی بلاهت بنشینم روبروت و بگم : تو درست می گی و بقیه همیشه غلطهای بی جا می کنند !  

پرده پنجم : (کمی طنز اما از نوع تلخ) من آدم دیوونه ای هستم شاید!  دوست دارم آدمهای دور و برم هر روز دوش بگیرن و لباسهای زیر رو و روشون رو عوض کنند. حالا اگه عطر هم بزنن که معرکه می شن!  اما مجبورم ساعتها تحملت کنم که یا احتمالا دوش نگرفتی و یا دوش گرفتی لباسهات رو عوض نکردی و یا اصلا دوش نگرفتی و لباسهات رو هم عوض نکردی ... می شینم این معادله ی پیچیده ی لاینحل رو دائما توی ذهنم بررسی می کنم!  آخرش هم به نتیجه ی درست و حسابی نمی رسم!  اما تو نمی دونی وقتی که نزدیکم می یای و شروع می کنی حرف زدن من با چه زحمتی آب دهانم رو قورت می دم که ناگهان بالا نیارم توی صورتت!  و دعا دعا می کنم این مکالمه زودتر تمام بشه!  اینجا شاید مقصر منم ... !  شاید تو تقصیری نداری نازنین!

پرده ششم : تو خیلی خوشحالی وقتی کنار من راه می ری ، می شینی و منو به دوستات معرفی می کنی. چون از نظر تو ، من یک آدم قابل قبولی هستم و تو بدون کوچکترین حس شرمساری منو به هر کسی معرفی می کنی. اما!  دوست داری همیشه دو قدم از تو عقب تر باشم. آخرش نمی فهمم ، منو دوست داری یا دوست نداری؟ شاید هم منو دوست داری اما خودت رو خیلی بیشتر! 

پرده هفتم : دندانم به شدت درد می کند و با نگاهی سرشار از مچالگی به تو می گویم: دندان درد بیچاره ام کرد!  و تو در حالیکه با نگاهی گنگ و نامفهوم به صورت من زل زده ای می گوئی: یادم باشد امروز قسمت دوازدهم قهوه ی تلخ رو بخرم!  

پ ن : پرده ی آخری وجود ندارد . این نمایش ادامه دارد ...................