چیزهائی برای نگفتن...

خانه ی من در خیابان فرعی در یکی از خیابانهای فرعیه یکی از خیابانهای اصلیست! 

مدتیست این خیابان فرعی را یک طرفه کرده اند. عرض این خیابان به حدیست که اگر یک ماشین در کنار آن پارک باشد، دو ماشین به سختی از کنار یکدیگر رد می شوند. با اینکه دو سال است که از یک طرفه شدن آن می گذرد خیلی از مردم هنوز متوجه نشده اند و یا خود را به کوچه ی علی چپ می زنند. شبی نیست که شاهد درگیری و بگومگوی مردم عصبانی نباشیم. گاهی بدترین توهین ها را از دور می شنوم و از صداهائی که به گوش می رسد مشخص است که هیچ کدام حاضر به گذشت نیستند. بار آخر بعد از درگیری لفظی متوجه شدم یکی از اتومبیلها با شدت کوبید به اتومبیل دیگر، این دیگر برایم کمی غیر قابل باور بود. آمدم کنار پنجره و دیدم ... بله درگیری حسابی بالا گرفته است و عده ای هم آن وسط مشغول میانجیگری هستند. ناگهان چشمم به پیرمردی افتاد که کاملا بی توجه به این اتفاق از کنار آنان شتابان در حال عبور است. پیرمردی که کمرش کمی خمیده بود و یک پیراهنی که شاید زیاد مناسب این فصل نبود به تن داشت. نگاه من خیره ماند بر این پیرمرد و همانطور که از مقابل دیدگان من در حال عبور بود چشمان من تا آنجائی که ممکن بود با او همراهی کرد.  

فراموش کردم آن آدمهای همیشه عصبانی را!  فراموش نکردم ... توجهی نکردم دیگر به آنها و ناگهان احساس کردم قلبم فشرده شد ...  برای پیرمردی که پشتش خمیده است و لباسی نامناسب در این هوای سرد بر تن دارد و نمی دانم چرا ... ناگهان اشکهایم جاری شد!  

چیزهائی را که دوست ندارم نمی خواهم ببینم، اما بیشتر اوقات چیز بهتری جایگزینش نمی شود.

چیزهائی هستند برای ندیدن ، اما نمی شود ندید! نمی شود دید و نادیده گرفت . و دیدنش درد دارد. دردی که خودت می دانی عمقش را و وسعتش را و  بسیاری اوقات چقدر حرف است برای گفتن ... نه بهتر است بگویم چقدر حرف هست برای نگفتن!  بعضی حرفها مال نگفتن اند، مال آلوده نشدن در دایره کلمات ... همان جا، کنج پستوی دل که باشند حرمت دارند...