نزدیک آی

 

 گاه کوچکم می بینی  گاه بزرگ، نه کوچکم، نه بزرگ. 

خودت هستی که دور و نزدیک می شوی. 

 ... 

بام را برافکن، و بتاب، که خرمن تیرگی اینجاست. 

بشتاب، درها را بشکن، وهم را دو نیمه کن، ‌که منم  

هسته ی این بار سیاه. 

اندوه مرا بچین، که رسیده است.  

دیری است، که خویش را رنجانده ایم و روزن آشتی بسته است. 

مرا بدان سو بر، به صخره ی برتر من رسان که جدا مانده ام. 

به سرچشمه ی ناب  هایم بردی، نگین آرامش گم کردم و گریه سر دادم  

فرسوده راهم، چادری کو میان شعله و باد، دور از همهمه ی خوابستان؟ 

و مبادا ترس آشفته شود، که آبشخور جاندار من است. 

و مبادا غم فرو ریزد، که بلند آسمانه ی زیبای من است.

صدا بزن، تا هستی بپا خیزد، گل رنگ بازد، پرنده هوای فراموشی کند. 

تو را دیدم، از تنگنای زمان جستم، تو را دیدم، شور عدم در من گرفت. 

و بیندیش، که سودائی مرگم . کنار تو زنبق سیرابم. 

دوست من، هستی ترس انگیز است. 

به صخره ی من ریز، مرا در خود بسای، که پوشیده از خزه ی نامم. 

بروی، که تری تو، چهره ی خواب اندود مرا خوش است. 

غوغای چشم و ستاره فرو نشست، بمان تا شنونده ی آسمانها شویم. 

به درآ، بی خدائی مرا بیاگن، محراب بی آغازم شو. 

نزدیک آی، تا من سراسر من شوم.  

سهراب سپهری