نمی دانم عنوان این پست را چه بنویسم!

پدر با خدا ... روی سجاده عشق بازی میکرد 
و مادر از حسادت به سرباز های سربی کشور همسایه گل میداد 
من و تو در تختخواب های جدا ، خواب مشترک میدیدیم 
و به هم قول میدادیم ، خانۀ رویاییمان 
نه سجاده داشته باشد 
نه سرباز سربی

«هومن شریفی»

تصویری که از کودکی در ذهنم زنده تر از هر چیزی باقی مانده، یک حیاط نسبتا" بزرگ که در باغچه های آن پر است از گلهای اطلسی ، رز ، کوکب ، تاج خروسی و یک پیچ امین الدوله کنار یک دیوار بلند ، یک درخت مو در ته حیاط و یک قسمت باغچه پر از انواع سبزیجات ... تره، شاهی، تربچه، پیازچه و ریحان. ظهر است و صدای اذان موذن زاده می آید و طناب هم همیشه پر است از ملحفه های سفید شسته شده ، چون مادرم یک زن تمیز و وسواسی است.  در میان این ملحفه ها با یک عروسکی که تمام زندگی من است می چرخم و فکر میکنم الان پشت ملحفه ای که روبرویش ایستادم یک فرشته ای ایستاده تا من را به یک سرزمین عجایب ببرد اما  هیچوقت نه آن فرشته را دیدم و نه پیدایش کردم. 

مادرم در اثر یک  تصادف رفت ،  و با رفتنش یک سکوت غم انگیز و یک بهت و ناباوری ابدی و یک اندوه ناتمام باضافه ی جای خالی به وسعت دنیا، تمام خانه را فرا گرفت. معشوق پدرم مرد، اما عشق در قلبش هرگز نمرد، هر روز کمرش خمیده تر شد و هر روز در سکوتی ژرف تر فرو رفت.  

و هر روز صبورتر شد ... آنقدر صبور که قلب من را به درد می آورد.  گریه های نیمه شبش، اشکهای یواشکی اش، مرور خاطراتش با صدای بغض آلودش و بی انتظاریش از همه کس و همه چیز هر بار مچاله ام میکرد.  او هم رفت ... عاقبت در یک روزی از فصل بهار و من با دلی شکسته بوسیدمش و خیلی آهسته که فقط من بگویم و او بشنود ، گفتم دیدارت با معشوق مبارکت باشد.

و این زیباترین کتاب عاشقانه ای بود که سالها خواندمش ...

---

چون وضو خواستم از باده کنم چون حافظ
حیف دیدم که شود روح شراب آلوده

وقف کردم دل خود را به حساب خوبان
تا شود نامۀ اعمال،ثواب آلوده

بهاء الدین خرمشاهی 

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده

خرقه در دامن و سجاده شراب آلوده ...

حافظ

---

پ ن :  دیشب یک مطلب تازه گذاشتم،غزلی از حافظ که متاسفانه در اثر یک اشتباه حذف شد.

کَس ندانست که منزلگهِ معشوق کجاست

آنقدر هست که بانگ جَرسی می آید

...

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید ...