لبخند چشم تو در چشم من خدا را آواز میدهد

... 

من حتی وقتی روحم درد می کند لبخند می زنم . به زندگی می خندم زیرا تا  غافل می شوم اشکم را درآورده است. گاهی حتی به پر روئی خودم هم می خندم !  و به پوست کلفتی خودم لبخند می زنم ...

من دائما به زندگی می خندم و به تمام کسانی که دوستشان دارم لبخند می زنم. به رفتگری که جلو در خانه جارو میکشد و سلام می کند و من می دانم سلامش بی دلیل نیست،  به او هم لبخند می زنم، به خانمی که پشت چراغ قرمز کنارم ایستاده و مثل من منتظر است چراغ سبز شود تا حرکت کند... و به کودک فال فروش لبخند می زنم حتی اگر مجبور باشم به خاطر سماجتش با قاطعیت بگویم بچه جان برو کنار. من به پلیس خسته ی خیابان شریعتی که گره ی کور اتومبیلهای در هم پیچیده ی زیر پل صدر را باز میکند هم لبخند می زنم . زیرا  می دانم که او و آن رفتگر و آن بچه ی فال فروش و آن خانم رهگذر و ........... من، انسانیم و انسان بودن خودش یک دنیا درد دارد.  درد همیشه نیاز به مرحمی دارد . شاید یک لبخند مرحم کوچکی باشد برای درد بزرگی . 

حالا اول تو لبخند می زنی یا من لبخند بزنم ؟

---

بی ربط نوشت :

یه وقتهائی یه لحظه هائی یه جورائی نمی چسبه به آدم ... به قول صادق هدایت لایتجسبک !