تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیستم دوست دارم

در سرزمین من زنی از جنس آه نیست

این یک حقیقت است که در برکه ماه نیست

این یک حقیقت است که در هفت شهر عشق

دیگر دلی برای سفر رو به ماه نیست

راندند مردم از دل پرکینه ، عشق را 

گفتند : جای مست در این خانقاه نیست 

دنیا بدون عشق چه دنیای مضحکی ست 

شطرنج مسخره ست زمانی که شاه نیست 

زن یک پرنده است که در عصر احتمال

گاهی میان پنجره ها هست و گاه نیست 

افسرده می شوی اگر ای دوست حس کنی 

جز میله های سرد قفس تکیه گاه نیست 

در عشق آن که یکسره دل باخت ، برده است 

در این قمار صحبتی از اشتباه نیست 

فردا که گسترند ، ترازوی داد را 

آنجا که کوه بیشتر از پرکاه نیست،

سودابه رو سپید و سیاووش رو سفید 

در رستخیز عشق کسی رو سیاه نیست 

...

در یک چهارراه ، که آدرسش اهمیتی ندارد 

یک زن که اسمش را کاری نداریم 

به چراغ قرمز عابر پیاده رسید 

و ایستاد 

و منتظر ماند و نرفت 

مردانی ، که به سطح فرهنگشان کاری نداریم 

از کنار زن ، که لباسش در قصه ما نقشی ندارد 

به خیابانی، که تعداد ماشین هایش را بیخیال می شویم

وارد می شدند 

چراغ قرمز و ترافیک بود 

و کسی نمی ایستاد 

یک انگشت توهین آمیز 

یک نگاه وقیح 

یک آرنج خشن

چند صد کلمه ی تحقیر کننده 

با پیکر زن برخورد کرد 

از کشوری که اسمش را نمی بریم 

از مردمی ، که نام هایشان را فراموش می کنیم 

از آئینی که نقشش را در یک حادثه انکار می کنیم 

زن بیزار بود ... 

 ......... 

تو را به جای همه زنانی که نشناختم دوست دارم  

تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیستم دوست دارم  

برای خاطر عطر نان  گرم

و برفی که آب می شود  

و برای نخستین گلها 

تو را به خاطر دوست داشتن دوست دارم 

تو را به جای همه کسانی که دوست نمی دارم دوست دارم  

بی تو جز گستره ئی بیکران نمی بینم  

میان گذشته ها و امروز    

از جدار آیینه ی خویش گذشتن نتوانستم 

می بایست تا زندگی را لغت به لغت فراگیرم  

راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می برند 

تو را دوست می دارم برای خاطر فرزانگی ات که از آن من نیست  

به رغم همه آن چیزها که جز وهمی نیست دوست دارم   

برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی دارم  

می اندیشی که تردیدی اما تو تنها دلیلی   

تو خورشید درخشانی که بر من می تابی هنگامی که به خویش مغرورم  

سپیده که سر بزند  

در این بیشه زاران خزان زده شاید گلی بروید  

شبیه آنچه در بهار بوئیدیم  

هرگز نگو هرگز ... 

پل الوار  

 هشت مارس روز جهانی زن ... بر تمام زنان دنیا و بر تمام مردان عاشق دنیا مبارک.

---

پ ن : سیمین هم عاقبت به جلال پیوست .  این ساکن محبوب جزیره ی سرگردانی ،روحش شاد! 

«گریه نکن خواهرم، در خانه ات درختی خواهد روئید و درختهائی در شهرت و بسیار درختان در سرزمینت و باد پیغام هر درختی را به درخت دیگر خواهد رسانید و درختها از باد خواهند پرسید: در راه که می آمدی سحر را ندیدی؟»

«سووشون»