فردا

 

جدائی تاریک است و گس  

سهم خود را از آن می پذیرم ... تو چرا گریه می کنی؟ 

دستم را در دست خود بگیر و بگو که در یادم خواهی بود 

قول بده سری به خوابهایم بزنی 

من و تو چون دو کوه، دور از هم جدا از هم  

نه توان حرکتی نه امید دیداری  

آرزویم اما این است که  

عشق خود را با ستاره های نیمه شبان به سویم بفرستی .  

آنا آخماتووا 

من مالک هیچ کس و هیچ چیز نیستم!  به جز رفتارها و افکارم و رویاهایم.  می دانم همه چیز و همه کس از کنارم عبور خواهند کرد و به رویاهایم خواهند پیوست .   

امروز من هستم و فردا رویائی خواهم بود برای دیگران ... شاید هم خیلی خیلی کوچکتر، نقطه ای بی رنگ ومحو در یادهایشان .  شاید هم هیچ!

وقتی هنگام خداحافظی اشک در چشمان عزیزانم می بینم اگر چه من بیشتر غمگین می شوم، اما از اینکه بر آنان تاثیر گذار بوده ام  به رضایتمندی می رسم.  مدتهاست وقتی با کسی حرف می زنم و یا قدم می زنم ، ناخودآگاه فکر می کنم که این دقایق ، تصاویری خواهند شد در رویاهای فرداهای من.  

من به واقعیت جدائی ،‌به شکل خیلی حقیقی رسیده ام ... آنقدر که هر بار در هر دیداری در دل به خود بگویم : خوب ... هر سلامی سایه ی تاریک هر بدرودیست!  

اما امروز تلاش میکنم زیباترین ساعات را با تمام کسانی که دوستشان دارم بسازم. شاید توانسته باشم برای  فردا رویاهای رنگینی از خود برای آنان ساخته باشم. 

اما  اگر تو هم رفتی ،‌به من قول بده  گاهی سری به خوابهایم بزنی که انگار عین دیدار است،  قول بده عشق خود را با ستاره های نیمه شبان به سویم بفرستی!‌ من هم آنقدر حواس پرت نخواهم بود که گیرنده هایم را به کار نگیرم.  

حتی اگر رفتی ... گاه گاهی از من یاد کن! هر جور که خودت دوست داری . 

بگذار رویاهای رنگین من همیشه جایگزین یک جدائی تاریک و گس گردد.   

و ای کاش وقتی عشقهایم را با ستاره های نیمه شبان به سویت می فرستم به خوبی دریافت کنی و ای کاش وقتی در دل می گویم : خیلی دلتنگت هستم ، به خوبی بشنوی!  

همیشه تصویرهای خوب را از من در یادت نگه دار! گاهی وقتها شاید خیلی خسته بوده ام و یا خیلی غمگین!  تو فقط خوب هایش را نگه دار برای خودت.