یه چیزهائی خیلی مهمه !

می دونی!  امروز صبح که از خواب بیدار شدم بر خلاف بعضی روزها که  فکر می کردم خوب امروز هم مثل دیروز مثل پریروز مثل صد روز و دویست روز پیشه، به خودم گفتم نه امروز مثل بعضی روزهای دیگه ست ... آره! امروز حتما یک روز قشنگیه ...  

بعدش در طی روز به این نتیجه رسیدم که خیلی مهم نیست که شبکه ی داخلی محل کارت از صبح قطع شده و تمام کارهات مونده ... مهم نیست که رئیست نمی تونه درک کنه اشکال از تو نیست اشکال از سرور ساختمانه و تا درست نشه کارها انجام نمی شه ... خیلی مهم نیست که یک مترجم از مریخ نداری تا حرفهات رو براش ترجمه کنه شاید یه کم یه چیزی بفهمه!  خیلی مهم نیست صدا و منظره ی هلی کوپترها از صبح توی آسمون پنجره ی دوست داشتنیت دارن آزارت می دن... خیلی مهم نیست که یاهو میلت باز نمیشه، جی میلت با هزار مکافات باز می شه، سرعت اینترنتت در حد کالسکه ی ناصرالدین شاهه،  خیلی مهم نیست که متوجه شدی خودکاری که از کسی روزی هدیه گرفته بودی و به جونت بسته بود دیروز یک نفر ازت گرفت و دیگه بهت نداد، خیلی مهم نیست  یک آدم بیمار توی محل کارت به طور عمد وقتی می خواد رد بشه از کنار میزت یه لگد به میزت می زنه تا بلکه صدات در بیاد یه جوری. خیلی مهم نیست که از پنجره که بیرون رو نگاه می کنی غبار هوای شهرت رو تیره و تار کرده و تو و همه ی آدمهای دیگه دارین این هوای آلوده رو تنفس می کنین.   خیلی مهم نیست که وقتی می ری ماشینت رو سوار شی ببینی یک ماشین رهگذر زده درش رو داغون کرده و بی هیچ یادداشتی رفته.

اما مهمه که قدر مهربونی های آدمهای زندگی حقیقی و زندگی وبلاگیت رو بدونی.   مهمه که همسایه کناریت با شوهرش دائما اختلاف دارن و تو دائما از پشت یک دیوار نازک صدای گریه اش رو می شنوی و نمی دونی باید چیکار کنی و فکر می کنی باید برای اون زن یه کاری بکنی!   مهمه که دوستت خیلی گرفتاره!  مهمه که وقتی کسی برات درد دل می کنه بی تفاوت از کنار حرفاش نگذری.  مهمه که دخترهائی که توی کمپ ترک اعتیاد نگهداری میشن پتو و زیرانداز ندارن، حتی وسایل ساده ی یک زندگی معمولی رو هم ندارن. مهمه که بچه های سرطانی هزینه هاشون سر به فلک می کشه و یک بچه شاید نیازمند یک کمک کوچیکه تا کمتر درد بکشه.

مهمه که صبح یک ای میل پر از لطف از دوستی دریافت می کنی که  عنوانش اینه :  «گفته بودی رز زرد دوست داری دیگه ؟ نه ؟»  و بعد یک گل رز زرد زیرش می بینی. مهمه که دوست محترمی بهت زنگ می زنه می گه بین سمینار چند دقیقه استراحت داشتم فکر کردم به تو زنگ بزنم.  مهمه که ..............

مهمه که توی روزهای کسالت و خستگی و بی انگیزه گی کسی باشه که بهش بگی «تو»! 

تو نباشی
آنقدر گریه می‌کنم
که خدا دنبالت بگردد و دعوات کند
بعد خودم براش زبان در می‌آورم.
مرسی که هستی
و هستی را رنگ می‌‌آمیزی
هیچ چیز از تو نمی‌خواهم
فقط باش
فقط بخند
فقط راه برو
نه.
راه نرو
می‌ترسم پلک بزنم
دیگر نباشی

---

پ ن : جمعه شب برای دیدن تئاتر «شن» به تئاتر شهر رفتم . تئاتر خوبی بود و از شما چه پنهان در تاریکی سالن دلی از عزا درآوردم و شاید اگر چراغها روشن می شد خیلی ها تعجب می کردند که این خانوم برای چی چشمهاش اشک آلوده!  و اگر از خودم سوال می کردند می گفتم برای اینکه تمام دیالوگهاش رو با تمام وجودم حس کردم ... 

اما از سالن سایه براتون بگم که خودش داستان تلخ و دردناکیه. در طول نمایش باید مراقب بودی در جای خود جابه جا نشی چونکه صدای قژ و قژ صندلی های دربه داغون سالن از صدای زنگ هر موبایلی در وسط نمایش تو ذوق زن تر بود. شماره ردیف با کاغذهائی در هر ردیف روی دیوار زده شده بود و احتمالا از یک سوراخی و یا درزی باران ... باران که نمی تونسته باشه چونکه سالن سایه زیرزمینه.احتمالا نشتی از آشپزخانه ی کافه ی طبقه ی بالا و یا خدای نکرده از دستشوئی  به داخل سالن بوده چون کاغذهای نشان دهنده ی ردیفها در اثر خیس  شدن مچاله شده بود . از وضعیت سالن سایه برایتان ننویسم خیلی بهتره!  

و فکر می کنم مهمه که تهران به این بزرگی  چهار تا سالن درست و حسابی برای تئاتر نداره . و در واقع سالنها یک مخروبه ست که کمی بزک شده .

پ ن : لطفا   اینجا   رو ببینید . اونوقت اگه مهم بود بهش فکر کنید.