لبی به خنده باز کن ببین چگونه از گلی خزان ما بهار می شود ...

چو چشم باز می کنی  

زمانه زیر و رو

زمینه پُرنگار می‌شود

زمین شکاف می‌خورد 

به دشت سبزه می‌زند

هر آنچه مانده بود زیر خاک

هر آنچه خفته بود زیر برف

جوان و شسته‌رُفته آشکار می‌شود

به تاج کوه 

ز گرمی نگاه آفتاب

بلور برف آب می‌شود

دهان دره‌ها پر از سرود چشمه‌سار می‌شود

نسیم هرزه‌ پو 

به روی لاله‌های کوه

کنار لانه‌های کبک

فراز خارهای هفت‌رنگ

نفس‌زنان و خسته می‌رسد

غریق موج کشتزار می‌شود

در آسمان 

گروه گله‌های ابر

ز هر کنار می‌رسد

به هر کرانه می‌دود

به روی جلگه‌ها غبار می‌شود

در این بهار...آه 

چه یادها

چه حرف‌های ناتمام

دل پُرآرزو

چو شاخ پُرشکوفه باردار می‌شود

نگار من 

امید نوبهار من

لبی به خنده باز کن

ببین چگونه از گلی

خزان ما بهار می‌شود

سیاوش کسرائی

پ ن 1 : زندگی شوق رسیدن به همان فردایست 

که نخواهد آمد 

تو نه در دیروزی و نه در فردائی  

ظرف امروز پر از بودن توست

زندگی را دریاب  (اول با خودم بودم بعد با شما)!  

و بخند به زندگی ... درست مثل من!  در نهایت خستگی به دنبال سوژه میگردم برای خندیدن!

پ ن 2 : سال گذشته سعی کردم خودم را سرپا نگه دارم . هر بار شکستم دوباره ایستادم. هر بار گریستم ساعتی بعد از ته دل خندیدم. هر موقع غمگین بودم  به داشته هایم فکر کردم.  هر موقع بی تاب عزیزانم که از دنیا رفته اند شدم با تصور اینکه هر نفس مرا به آنان نزدیکتر می کند عمیق تر نفس کشیدم.بارها در مقابل زشتی ها ازته دل گفتم : « به درک!» 

با یک رئیس زبان نفهم آنقدر مودبانه رفتار کردم تا کمی انسانیت را یاد بگیرد. با مردم عصبانی در خیابانها با سکوت پاسخ دادم. با عزیزانم در مقابل بی مهری شان تا توانستم گذشت کردم . زمانهای بی خوابیم از تکنیکهای شاواسانای یوگا که آموخته بودم استفاده کردم. گاهی به معنای واقعی ایستادم.  اما گاهی هم اشتباه کردم ...

و بارها و بارها تمرین تنهائی کردم!   

زن کولی  درست پیشگوئی کرده بود!

سرزمین تو

تو راترک خواهد گفت

و چشمان تو

خواب را و انسان ها را

نخواهد دید

تو

با دهان بسته

با بیگانه سخن خواهی گفت

تنها یار و مونس تو

تنهایی خواهد بود

تنها تنهایی

تورادوست خواهد داشت

تنها تنهایی

تو را درآغوش خواهد کشید 

گاهی خیلی شکستم ... گاهی خیلی غمگین شدم ... گاهی خیلی گریستم ... گاهی نفرت تمام وجودم را سیاه کرد و با تلخی آدمها به قعر چاه سیاهی رفتم! اما باز ایستادم و باز خندیدم  و باز گفتم خدایا مرا ببخش! 

و امروز بزرگترین آرزویم این است که:  یک انسان به تمام معنا باشم .