تا شقایق هست زندگی باید کرد

مدتیست فکرهایم در هم و برهم شده اند و در ذهنم انگار که سگ می زند و گربه می رقصد!  

در آرزوی زندگی بدون خشونت ، دلم بال بال می زند. 

می پرسم آخـر بگو تا بدانم
نفرین و خشم کدامــین سگ صرعی مست 
این ظلمت غرق خون و لجن را 
چونین پر از هول و تشویش کرده است؟
ای کاش می شد بدانیـــم
ناگه غروب کدامین ستــاره
ژرفای شب را چنین بیش کرده است ؟

از خشونت نمی خواهم بنویسم دیگر. پس بگذار بگذریم ... 

اما حتی در ژرفای شب می شود به شقایق نگاه کرد. به کسانی که دوستشان دارم فکر می کنم. دیگر می دانم زندگی چقدر کوتاه است و تا بیائیم بفهمیم چه هستیم برای هم ... از دست  می دهیم . شقایق توئی دوست من! شقایق تمام کسانی هستند که دوستشان دارم و برایم اهمیت دارند و می دانم وقتی برای کسی دلتنگ می شوم و یا نگران،  او شقایق من است. 

می شمارم شقایقهایم را ... زیادند و چقدر احساس غرور می کنم  ... بگذار آدمهای دور و برمان هر چه می خواهند باشند. ما باید آنچیزی باشیم که خود می خواهیم.  همین است تنها دلیل بودنم ... مهر می ورزم پس هستم!   

...

«صدای پرنده ها قاطی باغچه است. دنیا قاطی انگشت های من است. چقدر نور و حسرت روی فکرهای من راه می رود. مثل بغضی در لباس هایم گیر کرده ام. دنیا پر از بدی است و من شقایق نگاه می کنم»

سهراب سپهری 

پ ن : دوستان وبلاگیم را حتی ندیده و نشناخته دوستشان دارم ... و گاهی دلم برایشان تنگ می شود. این یعنی : مهر می ورزم پس هستم!