نیایش

 

الهی! 
از پیش خطر و از پس راهم نیست
دستم گیر که جز تو پناهم نیست.

الهی! 
دستم گیر که دست آویز ندارم 
و عذرم بپذیر که پای گریز ندارم.

الهی! 
خود را از همه به تو وابستم
اگر بداری تو را پرستم 
و اگر نداری خود پرستم 
نومید مساز بگیر دستم 

و ادامه نوشت : ...

بر باغ ما ببار
بر باغ ما که خنده ی خاکستر است و خون
باغ درخت مردان
این باغ باژگون.

ما در میان زخم و شب و شعله زیستیم
در تور تشنگی و تباهی
با نظم واژه های پریشان گریستیم.

در عصر زمهریری ظلمت
عصری که شاخ نسترن، آنجا،
گر بی اجازه برشکفد، طرح توطئه ست.

عصر دروغ های مقدس
عصری که مرغ صاعقه را نیز
داروغه و دروغ درایان
می خواهند
در قاب و در قفس.

بر باغ ما ببار!
بر داغ ما ببار

شفیعی کدکنی 

---

بعد نوشت:‌تصویر مربوط به این قسمت را برداشتم. زیرا با نگاه کردن به آن هر بار قلبم به درد می آمد.