می توانستم خودم باشم بی تعجب!

همان‌ام که هستم
نافهمیدنی
مثل هر اتفاق

کافی بود
نیاکان دیگری داشته باشم
تا از لانه‌ی دیگری برخیزم
تا زیر بوته‌ی دیگری
از تخم درآیم

در جُبّه‌خانه‌ی طبیعت
تن‌پوش‌های زیادی‌ست
تن‌پوش عنکبوت، مرغ دریایی، خوش صحرایی
هر کدام درست اندازه است و راحت
تا زمانی که پاره شود

من هم فرصت انتخاب نداشتم
اما شکایتی ندارم
می‌توانستم چیزی کم‌تر باشم

از راسته‌ی ماهیان، موران، انبوه وزوزکنان
پاره‌های منظری که باد این سو و آن سو می‌کشدش
کسی ناخوشبخت‌تر
کسی که برای خزَش
برای سفره‌ی عید پروار می‌شود

درختی گیرکرده در زمین
که حریق به سویش می‌شتابد
علفی که جریان رویدادهای نافهمیدنی
پایمالش می‌کند

آدمی بدذات که زیر فلک
برای دیگران خجسته است

و چه می‌شد اگر باعث بیم
یا فقط انزجار
یا تنها رحم می‌شدم

حتا اگر در قبیله‌ای که بایست
زاده نمی‌شدم و
پیشرفتی نداشتم
تا حالا که سرنوشت
بر من رحیم بوده است

ممکن بود خاطره‌ی لحظه‌های خوش
قسمتم نمی‌شد

ممکن بود از میل به قیاس
محروم می‌شدم

می‌توانستم خودم باشم، بی تعجب
و این یعنی
که کاملن دیگری بودم 

ویسلاوا شیمبورسکا  

 

گاهی تصور کرده ام اگر چیز دیگری غیر این بودم چه تفاوتی در شرایط کنونی حاصل می شد.  

دوست نداشتم درخت باشم از ایستا بودن و سکونش خسته می شوم روح من روح سکون نیست ریشه ها نباید دائما به یک جای مشخص چنگ بزنند! ولی مطمئنم اگر درخت بودم سایه ام را بی دریغ نثار رهگذران می کردم. از سنگ بودن هم احساس خوبی ندارم، سنگ غیر قابل نفوذ است و من از غیر قابل نفوذ بودن خوشم نمی آید. اما اگر سنگ هم بودم ترجیح می دادم سنگ قیمتی باشم که به سختی بدست آید و به سختی از دست رود. باد هم رهگذریست بی وفا که حتی نمی توان به آن تکیه کرد. پرنده بودن را دوست دارم آزاد رها و بی آزار اما همیشه احساس پرندگان برایم مبهم است. اصلا معلوم نیست چه چیزی خوشحالشان می کند و چه چیزی ناراحت!  

همین که هستم را دوست دارم. یک انسان با عواطف و احساسات انسانی با رنجهای زیاد حاصل از دوست داشتنها و با دلتنگی هائی که گاهی مچاله ام می کند و گاهی دلبسته تر!   

و مهم تر از همه وقتی کسی را دوست دارم به راحتی به او می گویم: دوستت دارم ...