خوشا هر باغ را بارانی از سبز

 

 

خوشا چون سروها استادنی سبز

خوشا چون برگها افتادنی سبز

خوشا چون گل به فصلی مردنی سرخ

خوشا در فصل دیگری زادنی سبز

خوشا هر باغ را بارانی از سبز

خوشا هر دشت را دامانی از سبز

برای هر دریچه سهمی از نور

لب هر پنجره گلدانی از سبز

قیصر امین پور

خوشحال بودن باین معنی نیست که همه چیز کامل و درست است. باین معنی ست که تو تصمیم گرفته ای که ماوراء  تناقض را ببینی.

آنچه پیرامون من است ، همیشه  آنچیزی که دلم می خواهدنیست . گاهی همه چیز آنطوریست که دلم نمی خواهد. اما اگر بخواهم دائما به دنبال نداشتنهایم و نبودنهایم بگردم چیزی جز سرگردانی برایم نخواهد ماند. گاهی به دنبال بهانه های ساده ی خوشبختی می گردم و می بینم که این بهانه ها مانند یک آب نبات چوبی کوچک که کودکی را شاد می کند مرا هم مسرور میکند، «باید» بکند. 

گاهی نمی بینم، یعنی  نمی خواهم که ببینم ... بی مهری انسانهائی که خودخواهیشان و تعصباتشان آزارم می دهد شاید دقایقی ... نه حتی ساعاتی مرا برنجاند، اما می گذرم از آنها .  زندگی جاریست و من اگر در جاری بودنش بایستم و  به نقطه های سیاهش خیره گردم، می دانم سیلابی مرا با خود خواهد برد و غرق شدنم حتمیست. 

این یعنی فراموش کردن. 

زندگی برایم مانند یک صحنه ی بازیست و می دانم که باید سعی کنم بهترین بازیگر باشم و هر نقشی که به من واگذار گردیده بایستی  به بهترین شکل به نمایش بگذارم ... با ایمان کامل، نه فقط تظاهر به بازی. 

 یکی از چیزهایی که در جمله های پست قبلی مرا به خو واداشت این بود که هر کسی لهجه ی خود را دارد و هر کسی لهجه اش برایش راحترین گویش است اگر لهجه ای را دوست ندارم این مشکل من است. همه ما به شکلی حق داریم حتی خودخواهترین انسانها  گوشه ای می توان حقی بر آنان یافت. می دانم که باید همه را همانطور که هستند بپذیرم و اگر با این نگرش بتوانم به زندگیم ادامه دهم به راستی زندگی کرده ام.  

این یعنی که همه ی انسانها را دوست داشتن.  

 پنج شنبه ها معمولا یکی از بهترین روزهای هفته ی من است. اگر تا این ساعت هنوز تختم را مرتب نکرده ام، اگر خیلی از کارهای انجام نداده دارند به من دهن کجی می کنند، اگر مسواکم را شتابان زده ام از سر بی حوصله گی نیست . 

می خواهم امروز را بدزدم!

هنوز خواننده ی نظرات خوبتان در پست قبلی هستم.