عمیق ترین و زیباترین لبخندهایم

شعله ی لایزال زندگی  

هیچ نیست جز روان گشتن ، سوختن 

کوروار به دل آتش دویدن 

افسار گسیخته و تسلیم  

در زاری هایم خیلی چیزها آموختم، در آه هایم، در درد هایم و در رنجهایم ... 

و اینک آنانی که بزرگترین رنجها را در زندگیم برایم به ارمغان آوردند عزیزترین عزیزانم هستند . 

در خوشی ها لحظاتم با سرخوشی گذشت ... اما در درد کشیدنهایم بود که آموختم : انسانیت را،  رفاقت را،  گذشت را، حقیقت تلخ تنهائی انسان را،  عشق حقیقی و راستین را و سکوت را.

و نیز معنای واقعی زیستن را....

---

پ ن 1 : خاطرات شادمانه ام در بهترین گوشه ی صندوقچه ی قلبم به دقت و وسواس نگهداری میشود. هر از گاهی در صندوقچه را باز می کنم و لبخند می زنم.

پ ن 2 : همیشه از خداوند می خواستم باری بر دوشم بگذارد که شانه های نحیفم تاب تحمل آن بار را داشته باشد و خداوند بارهائی بر دوشم نهاد که هر بار شانه هایم در زیر آن خم گشت ... 

نه! شکست.   ثانیه هایی که منطقی می شوم برای آنها به سمت پروردگارم لبخند می زنم.