من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم ...

در آن لحظه که من از پنجره بیرون نگاه کردم

کلاغی روی بام خانه ی همسایه ی ما بود 

و بر چیزی ، نمیدانم چه ، شاید تکه استخوانی

دمادم تق و تق منقار می زد باز 

و نزدیکش کلاغی روی آنتن قار می زد باز 

نمی دانم چرا ، شاید برای آنکه این دنیا بخیل است 

و تنها می خورد هر کس که دارد 

در آن لحظه از آن آنتن چه امواجی گذر می کرد 

که در آن موجها شاید یکی نطقی در این معنی که شیرین است غم 

شیرین تر از شهد و شکر می کرد 

نمی دانم چرا ، شاید برای آنکه این دنیا عجیب است 

شلوغ است 

دروغ است و غریب است 

و در آن موجها شاید در آن لحظه جوانی هم 

برای دوستداران صدای پیر مردی تار می زد باز 

می دانم چرا ، شاید برای آنکه این دنیا پر است از ساز و از آواز

و بسیاری صداهایی که دارد تار وپودی گرم 

و نرم 

و بسیاری که بی شرم 

در آن لحظه گمان کردم یکی هم داشت خود را دار می زد باز 

نمی دانم چرا شاید برای آنکه این دنیا کشنده ست 

دد است 

درنده است 

بد است 

زننده ست 

و بیش از این همه اسباب خنده ست 

در آن لحظه یکی میوه فروش دوره گرد بد صدا هم 

دمادم میوه ی پوسیده اش را جار می زد باز 

نمی دانم چرا ، شاید برای آنکه این دنیا بزرگ است 

و دور است 

و کور است 

در آن لحظه که می پژمرد و می رفت 

و لختی عمر جاویدان هستی را 

بغارت با شتابی اشنا می برد و می رفت 

در آن پرشور لحظه 

دل من با چه اصراری تو را خواست 

و می دانم چرا خواست 

و می دانم که پوچ هستی و این لحظه های پژمرنده 

که نامش عمر و دنیاست 

اگر باشی تو با من ، خوب و جاویدان و زیباست 

اخوان ثالث  

این شعر اخوان با حال و هوای من چقدر جور است !

هنگام غروب یکی از پنجره های بدون توری را باز کردم  بدون اینکه به  پشه هائی فکر کنم که این روزها منتظر پنجره ای باز هستند تا از خنکی شب های مهرماه به جای امنی پناه ببرند  و کلاغی را زیر نظر گرفتم که با استخوانی کلنجار می رفت و دقایقی  بر شفق زیبائی که به سختی از بین ساختمانها و درختان نمایان بود چشم دوختم .  

آسمان هم از جمله چیزهائیست که مرا می برد به دنیاهای بزرگ و قشنگ دوستی ، رهائی ،عشق ، آزادی ......... و یاد می کنم از تمام حرفهای زیبا  و آدمهای خوب اطرافم و  نیز ... دلتنگ می شوم برای کسانی که نیستند . این شعر زیبای اخوان ثالث رو تقدیم می کنم به همه کسانی که دوستشان دارم و به من یک دنیا لطف داشته اند.  به همه ی همه ی خوبان  و به آنانی که نیستند ... شاید هم هستند و  از درک من خارج است ... کسانی که از آنها برایم عکس ماند و یادگارهایشان  و خاطرات فراموش نشدنیشان...

و می دانم که پوچ هستی و این لحظه های پژمرنده 

که نامش عمر و دنیاست 

اگر باشی تو با من ، خوب و جاویدان و زیباست  

---

پی نوشت : می خواستم از تک تک شما خوبان نام ببرم اما می دانم که می دانید مخاطبم شمائید.