No Subject

عشق در اوج اخلاصش به ایثار رسیده است و در اوج ایثارش به قساوت !  

---

بعد نوشت : عشق دنیای بزرگیست که سرشار از فرازها و پروازهاست، اما "همانطور که شما را می پروراند ، شاخ و برگتان را هرس می کند"  . سرشار از شادی هاست و رنج هاست . "همانگونه که از قامتتان بالا می رود و نازکترین شاخه هایتان را که در آفتاب می لرزند نوازش می کند به زمین فرو می روید و ریشه هایتان راکه به خاک چسبیده اند می لرزاند". دوست داشتنهای بی انتهاست به شکلی که دیگر از خود غافل می شویم و فقط معشوق را می بینیم .  عشق سرشار از ایثارهاست . من از عشق حرف می زنم نه روابط احساسی ساده . 

عشق راستین در حقیقت یک بهانه ایست برای کنده شدن از زمین ، برای رفتن به اوج ، رسیدن به معبود . معشوق نیز واسطه ای در این بین . در عشق راستین که گاهی می توان حتی عشق افلاطونی نام برد وصالی وجود ندارد ... برداشت من این است !‌ 

در عشق های راستین حتی زمانیکه معشوق در کنار عاشق است باز عاشق در رنج میباشد زیرا که نگران لحظات بعدیست که معشوق دور خواهد شد . عاشق باید رنجهای بسیاری را متحمل شود وگاهی حتی  سرزنشها ... 

"عشق شما را همچون بافه های گندم برای خود دسته می کند . می کوبدتان تا برهنه تان کند . سپس غربالتان می کند تا از کاه جداتان کند . آسیابتان می کند تا سپید شوید و ورزتان می دهد تا نرم شوید . آنگاه شما را به آتش مقدس خود می سپارد تا برای ضیافت مقدس خداوند ، نانی شوید"

جدائی ویرانتان می کند ، ذوب می شوید اما ... وقتی که ذوب شدید به عمق خویش آگاه خواهید شد  .

رنجهایش ریشه هایتان را می لرزاند برگها و ساقه یتان را می سوزاند و این قساوت عشق است .

تمام این ها تجربه است . می دانم قابل لمس نیست مگر طعم واقعی عشق را چشیده باشید .  

در حقیقت عشق رازیست مقدس . 

برای خالی گلدان ها
که هیچ گلی را ندیده اند
و هیچ عطری را
چه می توانم گفت
من هرچه از شکوفه بگویم
و هر چه از شکفتن
گل های پیرهنم را
هر چه نشان دهم
وقتی که باغ
بیرون از بهار ایستاده
چه می توانم گفت
شاید برای خالی گلدان ها امروز
چند شاخه گل مصنوعی باشد    

·         مطالبی که داخل گیومه است از جبران خلیل جبران میباشد.