سلامی چو بوی خوش یک صبح زیبای بارانی در پادشاه فصل ها

خیلی بدهکارم.  بدهکار به محبت شما ،قدر این محبت ها را می دانم. ببخشید من را برای این غیبت ناخواسته ی طولانی.

از روز پنج شنبه توانستم مطالعه را شروع کنم . کتاب جزیره سرگردانی سیمین دانشور را برای بار دوم از دو هفته قبل شروع کرده بودم به خواندن. چند سال پیش خوانده بودمش و دو هفته پیش که رفتم سراغ کتابخانه دوباره کشیدمش بیرون و شروع کردم به خواندن که نصفه ماند تا همین پنج شنبهِ گذشته.  تا جمعه عصر تمامش کردم.  در حال و هوای سیمین دانشور و جلال آل احمد بودم.  با خیال رفتم تا روستای اسالم که جلال در آنجا چشم بر جهان فرو بسته بود و یاد کتاب غروبِ جلال افتادم و نوشته های عمیق و زیبای خانم سیمین دانشور. این قسمت را یک جائی یادداشت کردم :

 «به جلال نگاه کردم دیدم چشم به پنجره دوخته ، چشمهایش به پنجره خیره شده انگار باران و تاریکی چیره بر توسکاها را می کاود تا نگاهش به دریا برسد. تبسمی بر لبش بود . آرام و آسوده ،انگار از راز همه چیز سردرآورده ، انگار پرده را از دو سو کشیده اند و اسرار را نشانش داده اند و حالا تبسم میکند، تبسم میکند و می گوید: کلاه سر همه تان گذاشتم و رفتم. بدترین کاری که به عمرش با من کرده بود همین بود»  بدترین کاری که همه ی ما با هم میکنیم... 

یاد فیلمی که عید نوروز امسال در مورد سیمین از بی بی سی پخش شد  افتادم و یاد حرفهای نویسندگان و منتقدان ادبی در این فیلم. یاد جمله ی ابراهیم گلستان در مورد سیمین افتادم که گفت:  سیمین خیلی صادق بود و کسانی که خیلی صادقند به  خود زیاد دروغ میگویند. راست می گفت، آدمهائی که با دیگران صادق هستند خود را خیلی فریب می دهند. من این را خیلی خوب می فهمم. اما گاهی این فریب ها خوب است. 

سیمین می گوید: اگر تو در یک شب تاریک و سرد زمستانی ، یک فانوس روشن زیر کتت، روی قلبت پنهان کرده باشی، نه از سرما می لرزی و نه از تاریکی می ترسی و نه از تنهائی می هراسی ...

و در یک جای دیگر :

آیا زندگی خواب آشفته ای است که هر کس به خواست دل خودش تعبیر میکند؟ آیا زندگی یک سوء تفاهم تاریخی نیست؟ به هر جهت «زمان» تار و پود آن که هست. گاه زمان همچون باد می گذرد  و شعله و آتش فاجعه را خاموش میکند. گاه نسیمی بیش نیست و تها شعله را می تاراند. اما گاه می شود که نوزد. در این صورت لحظه ها متوقف می شوند، چرا که زمان از پس احساس برنیامده است و آتش فاجعه از زیر خاکستر زمانه زبانه می کشد و اخگرهایش از نو جان و تن را می گدازند ...

بسیاری از وقتها نه زمان پسِ احساس برمی آید، نه هیچ درد عمیق جسمانی که تاروپود وجودت را از هم می تند، قادر است ذره ای بر ایمان قلبی،  باورهایت و عشق هایت کوچکترین اثری بگذارد.  در دردهای عمیق جسمانی که آه از نهادت برمی خیزد،به خودت میگوئی باید سخت شد، باید سخت بود، درست مثل زندگی، وگرنه زندگی و آدمهایش مچاله ات می کنند، با احساسات لطیف ، زندگی سخت له ات می کند. ولی بعد باز به خودت میگوئی:  هویتم چه می شود؟  من همانم که هستم، اگر قرار است چیزی نباشم که اینک هستم ، دیگر من نیستم.  بگذار زندگی مانند یک بولدوزر از رویت رد شود، تو از آنچه بر خاک می مانی، حتی اگر نهالی برویانی، به زندگی هستی بخشیده ای.   

عاشق هوای امروز تهرانم ... هیچ چیز به اندازه ی یک قدم زدن در خیابان ولیعصر تهران در زیر این باران نمی تواند الان یک آرزو باشد ... حتی در این جزیره ی سرگردانی!